Wat zullen we nu beleven?

Vandaag sessie 19 in het ‘winterproject’ dat ik samen met Boudewijn onderneem. Ik besef nu eigenlijk pas dat het project nog helemaal geen naam heeft! Dat is stom, vind ik. Ik noem het voor nu maar even project ‘Jantje’. En in het kader daarvan neem ik je mee aflevering ‘Jantje huilt’.

Het is zwaar. Zwaar frustrerend. Dat geblank begint me goed de keel uit te hangen. Opgeven zit niet in mijn aard maar om nou ten koste van alles blind door te gaan strookt niet mijn realiteitszin. Boudewijn is het hier mee eens. We hebben al zoveel dingen bedacht om het tij te keren maar vooralsnog mag niets baten. Vandaag zat ik weer eens zes uur te blanken. Deze keer gooide ik iedere drie kwartier opnieuw in om zodoende de krabben te slim af te zijn. Het hielp niet.

Er zit wel vis maar de krabben lijken te talrijk en te gulzig. Gisteren had Boudewijn nog een run maar die viel er na 2 seconden vanaf. Die run stemt hoopvol maar het wordt echt weer tijd voor een vis. Of eigenlijk voor een reeks. Een stuk of drie in vier uurtjes hengelen moet gewoon kunnen nu. We zijn het allebei niet gewend. En worden dus misschien wel met de neus op de feiten gedrukt “Zij kunnen niet hengelen!”.

Morgen weer een sessie, dan weer met z’n tweetjes. En de tijd van wachten zullen we vullen met krijgsberaad. Geen gelul, morgen gaan er knopen doorgehakt worden. Die slip moet gieren, die pieper janken, dat carbon kreunen, die unster kraken. Wat zullen we nou beleven?