John is ondertussen op vakantie, maandje all-in naar Alanya of zo. Ik heb het roer stevig vast, kan de finish zien en maak me niet meer druk om mijn te magere lijf en mijn trillende handjes. Nog 3 weken en dan ga ik stuk. Helemaal stuk maar wel lekker stuk. Ik ben er klaar voor en hunker er zelfs naar, maar eerst nog even dit varkentje slachten. Sloot C.
Het duurt gewoon een week voordat ik er eindelijk achter kom. Het is niet mogelijk om twee wateren intensief te bevissen. Daarvoor zitten er eenvoudigweg onvoldoende uren in een dag. Ik doe wel erg mijn best maar, vergeleken met voorgaande jaren, ligt het gemiddelde belachelijk laag. Eén vis per 10 uur vissen. Wat feitelijk neerkomt op dat ik om de sessie blank, mijn sessies duren namelijk meestal een uurtje of vijf. Langer zou niet hoeven. Maar door dat op-en-neer gereis mis ik te veel. Teveel inzichten, en daardoor heb ik dus te weinig kennis van de, op dat moment geldende, situatie om efficiënt te kunnen anticiperen. Het kost mij vis. En dus moet ik een keuze maken, en dat valt zwaar. Ik kies voor C-1.
Ik word oud. Mijn keuze heeft misschien wel te maken met gemakzucht. C-1 is veel dichter bij mijn huis, kwartiertje tuffen en ik ben er. Ik probeer echter mijn keuze te vergoelijken, door mezelf wijs te maken dat ik hier het pre-paaiseizoen uitvis, omdat ik hier nog wat recht te zetten heb. De echte beren zagen immers nooit mijn mat, op C-2 was dat wel anders. Hoe het ook zij, ik stort me er vol op. Ga toch voeren, misschien dat het helpt. En het helpt zeker wel. Niet dat het voer dat ik stort hier iets toe aan bijdraagt overigens. Het heeft meer te maken met het feit dat ik nu zo vaak aan de waterkant sta, dat ik sneller dingen zie gebeuren en daarop direct kan inspelen.
Observeren is nooit mijn ding geweest. Ik vertrouw liever op mijn gevoel. Dat werkt soms erg goed en geregeld ook niet. Maar observeren werkt wel degelijk. Doordat ik nu iedere dag, soms twee keer per dag, aan de waterkant sta, zie ik steeds meer interessante zaken. Het lijkt wel of er iedere keer iets nieuws te zien valt. De ene keer zie ik grote groepen, forse vissen, langs spurten. Alsof ze ergens naar op weg zijn. Dan weer hangen er een paar op half water een beetje comateus te zijn. Soms lijkt het water wel dood, maar het mooiste is wanneer het water deint en doet. Staarten het oppervlak breken en dikke stofwolken en bruisende bellenplakkaten het normaal zo heldere water verstoren. Dan gaat alles aan de kant, dan moet er gevist worden. Niets is frustrerender dan wanneer ik even later terug ben, met een bos hengels, en het water is weer stil. Het is hier echt vaak een momentopname. Gelukkig gebeurt het ook wel eens andersom. Ik kom aan, het water lijkt dood. Een half uur later en de soep begint te koken. Luchtdruk, maanstand, watertemperatuur, lichtintensiteit? Ik kan geen verband vinden, maar het gebeurt gewoon en het is goed voor mijn uurgemiddelde.
En dan is het over. Zo maar uit het niets zijn de vissen weg. En ze blijven weg. Misschien hier en daar een residente vis, maar niet boeiend genoeg om door te gaan. John is ook in geen velden of wegen te bekennen. Misschien komt hij wel nooit meer terug? Heb ik de ban doorbroken? Of komt het doordat het zomer wordt? Dat moet het zijn, de zomer vind ik geen toffe karpertijd. Veel te druk aan het water, te veel herrie. Eind september gaat het weer los. Als de eerste vroeg-najaarlijkse regenstormen over ons land trekken, dan gaat het weer jeuken. Tot die tijd heb ik vrij! En dus heeft ook John een sabbatical.
Da's pech John en de vissen weg. Gaat 't nog goed komen of wordt 't een satanical sabbatical ?
BeantwoordenVerwijderen