Perspectief deel 7 van 12

Vandaag deel 7 van Perspectief. En meteen het eerste deel van 'In Perspectief', oftewel hoe het werkelijk ging. Wil je meer weten over het hoe of wat van deze online vervolgserie? Klik dan HIER en een korte uitleg volgt. Veel leesplezier!

In Perspectief

Ben je nooit geboren, dan kan je ook niet doodgaan! De perfecte waarheid en tegelijkertijd een beetje een psychedelische uitspraak. Zeker in een verhaal dat over vissen zou moeten gaan. Maar in dit geval mag het want het gaat over John. John is nooit geboren en dus kan hij ook niet dood. Maar toch leeft hij. Het wordt almaar gekker. John is het mannetje dat er voor zorgt dat ik niet verzuip in mijn eigen enthousiasme, sommigen noemen het gekte, anderen zijn wereldser en noemen het beestje bij het naampje: waanzin. Niet verzuipen dus, dat is wat John mij in tijden van oogklepperij toefluistert. Zonder John had ik allang niet meer gevist. John for President!

De eerste keer dat ik John ontmoette, was op een zwoele woensdag in april, een paar jaar gelee. Het was al vroeg warm dat jaar en de temperatuur van het water van de paaisloten ging mij veel te hard omhoog. Niet bij machte om de natuur een halt toe te roepen, deed ik wat ik doen moest. Vissen. Vissen en harken. Dikke spiegels, vette schubs, met minder kon ik geen genoegen nemen. Overdag zat ik in een half-coma achter een bureau en gaf ik belastinggeld uit aan onzinnige dingen. Alle uren daaromheen was ik aan het vissen of ermee bezig. Er bestaat geen beter dieet dan fanatiek karperen, je valt er geweldig van af. Ook het matras gaat veel langer mee, omdat het amper beslapen wordt. Het mooie van de paai is dat het vaak heel lang duurt, regenbuitje er overheen en het feest kan weer beginnen. Sommige wateren staan al stijf van het karperzaad begin april, anderen komen pas in juni op gang. Maak je een goede planning, dan kan je dus drie maanden lang zwangere wijven en geile kerels de kant op trekken. Maar het kost wel wat.

Een opbakpizza van de Jumbo, dichter bij een gezonde maaltijd kom ik niet. Vitamientjes put ik uit tabaksbladeren, dat is toch feitelijk ook een soort groente en slapen is voor mietjes. Vissen tot een uur of twee, drie uur thuis, half vier in bed. Half zeven op, douchen, koffie, roken, poepen en dan naar dat vermaledijde werk. Negen uur afzien, naar huis, pizza en vissen maar. Regelmaat is belangrijk. Aan de waterkant twee biertjes en even bijtukken voordat het drillen gaat beginnen. Is het echt los, dan schiet dat er ook bij in en voor je het weet ben je figurant in The Living Dead. Maar gelukkig is daar dan John, misschien noem jij hem wel Kees of ken je hem nog helemaal niet. John is belichaming van het laatste restje rationaliteit dat ergens diep in mijn wezen verstopt zit. Noem hem Dalai John voor mijn part, hij is de man, zonder hem was ik allang aan het golfen geslagen of iets anders minder stoers gaan doen.

Voordat ik verder uitwijd over John en zijn maniertjes, moet ik wel bekennen dat ik naast het vissen ook nog een andersoortig leven leid. Het leven dat ik hierboven beschrijf geld gedurende de paaitijd, of beter gesteld de tijd net voor de paai, alleen van maandag tot en met vrijdag. In het weekend vis ik niet. Dat vind ik zo stom. Vissen in het weekend. Dat is gewoon niet oké, dat doe je niet, tenminste als je denkt zoals ik, dan dus. Het weekend geeft mij mooi de tijd om wat aan het gezin te doen. Beetje ballen, beetje kleuren, beetje socialiseren, je kent het wel. Tenzij het echt los is natuurlijk, dan is het jammer, pappa gaat vissen. Zelfs in het weekend, principes zijn leuk maar er zijn grenzen.