Perspectief deel 1 van 12

Vandaag deel 1 van Perspectief. Wil je meer weten over het hoe of wat van deze online vervolgserie? Klik dan HIER en een korte uitleg volgt. Veel leesplezier!

Uit Perspectief

1.
Wat doe ik hier in godsnaam? Het miezert, het waait, mijn laars lekt en tot overmaat van ramp blijven de piepers ook nog eens stil. Blanken is oké maar ik begrijp het gewoon niet. Ik doe toch helemaal niets fout? Het vertrouwen is weg en dat betekent tegelijkertijd dat ik vatbaar ben voor de elementen. De elementen die ik normaal gesproken negeer, sterker nog, uitlach! Maar nu niet, ik ben slachtoffer van mijn eigen geloof geworden. Ik zie karperen de laatste tijd teveel als wetenschap en dat is het niet en zal het nooit worden. Ik word gefukt door een vis en vind het niet eens lekker. Ik moet herpakken want dit is gewoon stompzinnig lijden.

2.
De vangrail komt gevaarlijk dichtbij wanneer ik te weinig op de weg let en meer bezig ben met die sloot aan de andere kant van het staal. Sloot is wel een beetje een understatement, het is een enorme lap water. Een water dat ik al zo vaak voorbij gescheurd ben, met een foedraal achterin, maar waar ik verder geen enkele aandacht aan heb geschonken. Vreemd eigenlijk want het is duidelijk iets voor mij. Ik ken wel wat inside-informatie, karperaars kakelen immers te graag. Het is lastig te bereiken, de populatie vissers gaat hand in hand met de uiterst dunne karperbezetting, dat wil zeggen dat er amper wordt gevist, slechts een enkele krankzinnige doet hier zijn ding. Vreemd dat ik niet naast hem zit want ik hou wel van ingewikkelde watertjes.

Het water gaat tekeer en hier en daar kuift een golfje een wit kopje. Ik zie er iedere keer een rollende vis in, zit mezelf gek te maken. Vertrouwen moet ik hebben, ik heb toch mijn best gedaan? Heb geinvesteerd, uren staan peilen, kilometers gelopen, gekeken, getuurd en gewacht op iets van leven. Thuis heb ik zitten staren naar Google Earth, inzoomend op hoekjes en gaatjes, stiekem hopend op een revelatie, maar die komt niet en ik weet wel wat me te doen staat. Ik moet gewoon gaan. Maar de wetenschap dat blanken geen optie is maar een zekerheidje weerhoudt mij ervan, waarom ga ik niet gewoon de bekende buffels sleuren op het water even verderop? Daar kennen de vissen en ik elkaar inmiddels zo goed dat ze tegenwoordig al blij op de mat springen wanneer ik aan het uitpakken ben. Nee. Ik wil weer die vertwijfeling meemaken, dat onzekere gevoel, dat mis ik al zo lang. Het besluit is genomen. Ik moet gewoon gaan. Ik ga. Ik ga lijden.

Het is een bende onder water. Overal puin, rotzooi, ijzer en andere meuk. Een paar plekjes zijn wat schoner en bieden de enige mogelijkheid om met nylon te vissen in plaats van met een titanium hoofdlijn. Die troep trekt natuurlijk wel vis aan, maar wat heeft het voor zin er te hengelen wanneer lijnbreuk gegarandeerd is? Zelfs tijdens het peilen heb ik brokken lood verspeeld, het is Beiroet daar beneden. De eerste plek die ik bevis is een langzaam aflopende zandplaat. Van een rietkraag tot 60 meter uit de kant loopt het van 2 naar 5 meter. Prima, zou je zeggen maar dit is wellicht de saaiste plek van het hele water, inclusief de omliggende weilanden. Zelfs daar maak ik nog meer kans.

Ik vis er een vol kwartier en ben het dan zat. Het slaat gewoon nergens op, wat ik aan het doen ben. Lijden is goed, maar dan wel met een doel. Op deze plek is er geen doel, het is een doelloze plek. 700 meter naar rechts weet ik een ander plekje. Een heel stuk interessanter. Een traptalud. Vanaf de kant tot 30 meter verder loopt het langzaam af naar 2 meter en dan boem! 5 meter. Stukje verder, boem! 9 meter. Perfect in mijn ogen, wel oppassen bij het haken van een stoomloc-vis want de blokken beton met uitstekend betonijzer liggen minder dan een half voetbalveld dichtbij. Hier moet het gebeuren. Het water heet vanaf nu het ‘Rotwater’.