In het harnas gestorven...

Vandaag is Pepe overleden. Pepe was mijn vis. En nu is hij dood. Het volgende verhaal gaat over een vis, mijn vis. Ik hield niet van hem maar had wel degelijk een speciale band met hem. Pepe is dood. Lang leve Pepe!

Dit verhaal is echt en geen enkel woord is onwaar of geromantiseerd.

Ik ben gek op vissen. Niet alleen op hengelen maar ook op duiken, marinebiologie en aquaria. Dat heb ik niet van een vreemde. Mijn pappa hield al cichliden. En dus, toen ik na een paar jaar reizen in den vreemde thuiskwam en mijn eigen plekje vond, besloot ik tot een aquarium. Ik wilde iets bijzonders en omdat ik dingen altijd graag moeilijk doe besloot ik tot een brakwater-aquarium.

De eerste twee maanden had ik moeite met het soortelijk gewicht van het water. Zoet water ‘weegt’ (rho) zo’n 1000 kg per kuub bij 4 graden celsius. Zout water varieert een beetje maar kan gesteld worden op 1024 kg per kuub. Brak water weegt ongeveer 1007 kg per kuub. Best lastig om te bereiken. Maar het lukte. Bijkomend voordeel van de lange voorbereidingstijd was dat er inmiddels een prima biologisch evenwicht in mijn bak was ontstaan. De gevriesdroogde bacteriën hadden hun werk gedaan en het werd tijd voor vissen.

Ik hou van vissen met karakter. Laten we eerlijk zijn. In Nederland leeft maar één vis met karakter. Dat is de baars. Een stoere vis die zelfs op de kant nog een attitude heeft. Je aankijkt zo van ‘Okee ouwe, je hebt me nu wel gevangen en je zal wel blij zijn maarre, zullen we effe normaal blijven doen? Gooi me nu maar terug gap.’

Die stomme snoekbaars met zijn wazige blik, die drollerige snoek met zijn mooie maar met zijn statische ogen, die karper die feitelijk alleen maar interessant is vanwege zijn gewicht en kracht. Neen, de baars zal altijd zegevieren. Naar zo’n vis was ik dus op zoek. En ik vond zo’n vis.

Tetraodon fluviatilis was de vis waar mijn oog op viel. In Lelystad wist ik een paartje op de kop te tikken en na een zoveelste meting van de GH, PH, KH, nitriet en nitraatwaardes van mijn water liet ik na een dag mijn kogelvissen los. En wat was dat fijn! Omdat ze een stijve bovenlip hadden noemde ik ze Humpy en Silly, naar Humphrey Bogart en Sylvester Stallone.

Humpy en Silly waren echte rovers. En de grap was dat je het niet aan ze af zag met die logge lijfjes van ze. Het gaafste was nog wel dat hun ogen niet stomweg vast in hun koppen zaten. Neenee, ze konden die ogen draaien. Van zijwaarts tot helemaal frontaal. Ik voerde de boys mysces, een soort levend vlokkreeftje, mossels en af en toe een stukje biefstuk. Humpy kon ik gewoon aan een mossel het water uit tillen, een ware onderwater-pitbull dus.

Maar naarmate de boys groeide kreeg ik echter een probleem. Geen enkele vis was veilig voor ze. Ze vraten gewoon alles op. Op het hoogtepunt had ik in mijn schuur drie bakken staan alwaar ik guppen kweekte. Weinig mensen weten dat guppen brakwatervissen zijn. Lid van de familie van de tandkarpers leven zijn net als mijn kogeltjes in de mondingen van rivieren. Guppen kweken is makkelijk. Gewoon een mannetje en een vrouwtje bij elkaar zetten en zie daar, 20 jonkies! De boel tijdig uit elkaar halen want anders eten paps en mams het kroost op en er is weer voldoende voer voor Humpy en Silly. Totdat ik bedacht zout toe te voegen aan het guppenwater. Een kopje per 10 liter. Opeens waren daar per worp geen 20 maar 60 jonkies! Humpy en Silly vaarden er wel bij.

Een paar uur voor ‘licht uit’ gooide ik zo’n 15 jonge guppen in de kogelbak en was alles pais en vree. Maar als het licht uitging! Ik heb het ooit gefilmd met een IR-camera. Het was werkelijk bizar. Binnen een paar minuten waren alle guppen passé en de kogelboys vol en verzadigd. Een slagveld.

Volgens alle referenties wordt dit bepaalde ras maximaal 10cm, toen ik ze uiteindelijk begroef waren ze ruim 15 cm, ze gingen beide binnen een week heen en rusten nu in mijn tuin. Ik loop echter op dingen vooruit. Dit verhaal ging immers over Pepe.

Iedere vis die ik de bak deed bij Humpy en Silly werd dus opgevreten. Voerde ik ze twee dagen niet dan gingen ze zelfs elkaar te lijf. Maar een bak van ruim 200 liter met slechts twee vissies is wel een beetje leeg en dus deed ik onderzoek en belandde uiteindelijk bij de Plecostomus plecostomus. De harnasmeerval dus. Niet echt een brakwatervis maar wel een vis met een groot aanpassingsvermogen. Het werd een feest!

Pepe, genoemd naar zijn Latijnse naam, was meteen al een mannetje. De eerste twee maanden was het iedere nacht oorlog. Pepe werd aangevallen en Pepe vocht terug. Je moet weten dat een kogelvis in zijn graten, ingewanden en in zijn huid een gif met zich meedraagt. Dat gif is behoorlijk sterk. Een kogelvis in nood kan zelfs zijn gif via zijn huid uitscheiden maar in een aquarium is dat niet zo slim. Liep ik in de ochtend naar de bak dan lagen Humpy, Silly en Pepe de eerste 8 weken lekker voor Pampus. De beide kogelvissen zaten vol met ‘zuigzoenen’ van de bek van Pepe (die daardoor het gif had binnengekregen), de beide kogels waren versuft door hun eigen afgestoten gif dat in het aquarium geen kant op kon. Na twee maanden werd het vrede en samen leefden zij zo’n 10 jaar samen. Tot Humpy en Silly overleden.

En nu is Pepe dood. Hij werd 20 jaar oud terwijl zijn levensverwachting 70 jaar was. Hij leefde in mijn laatste bak in de schuur. En de verwarming ging stuk. En ik had het bijna op tijd in de gaten en goot heet water in de bak, Maar het mocht niet baten. In de bak hangt nu een prachtige nieuwe verwarming maar voor PePe is het te laat. Hij is dood en slaapt nu voor eeuwig naast Humpy en Silly in mijn tuin. Toen ik hem kocht was hij 11cm, toen ik hem zojuist een laatste keer mat was hij 32cm. Sorry Peppie. Godverdomme!

Dag ouwe, ik hou niet van je, ik hou van je, kutvis!