Perspectief deel 10 van 12

Vandaag deel 10 van Perspectief. Wil je meer weten over het hoe of wat van deze online vervolgserie? Klik dan HIER en een korte uitleg volgt. Veel leesplezier!

De zomermaanden gebruik ik om bij te buiken. Dikke lappen vlees, koude glazen bier. Ik geniet met volle teugen. Af en toe bereiken mij berichten over mooie vangsten. En natuurlijk laat ik mij, zo nu en dan, verleiden om een nachtje mee te hengelen op de uiterst luxe karperbodem van mijn sloot-B-maatje. Ik zie het meer als vakantie dan serieus karperen. De vangsten bewijzen het tegendeel, want die zijn ronduit fantastisch. Maar op het moment dat karperen louter om vangsten gaat, dan hang ik mijn stokken in de wilgen.

De zomer geeft mij ook de tijd om eens na te denken. Zit je middenin een voorgenomen project, dan is het lastig te overzien. Het is gewoon een kwestie van doorgaan, en vooral niet zeuren. Maar na zo’n maandje van karper-onthouding, worden zaken almaar helderder. De rationaliteit sluipt er gewoon ongemerkt in. Wat zoek ik nou eigenlijk aan die waterkant? Vang een vis en pleur ‘m weer terug. Wat is daar nou het diepere nut van? En zittend op een Amsterdams terrasje met een bord ossenworst links en een Warsteiner rechts, weet ik het opeens! Het is passie! Dat is dan opgelost. Passie valt immers niet uit te leggen en dus kan ik mij verder concentreren op bierconsumptie en passerend vrouwelijk schoon. Wat is het leven toch simpel.

De zomer verdort en het land wordt almaar stoffiger. De buien zullen nu weldra komen, de zomerhengelaars mogen weer naar binnen. In hun kielzog de herrie en de overlast. De tijgernoten liggen al lekker te rotten in het zuurkoolvat en een zak verse vismeel staat klaar om tot wonderbollen verwerkt te worden. Ook van John ontving ik weer bericht, hij is terug maar lijkt wat onzeker. Hij weet dat hij deze keer geen vat op mij zal krijgen, ik heb deze keer alles in perspectief.

De mensen op mijn werk weten het ook. De afgelopen maanden was ik uiterst productief, aardig tegen mensen en buitengewoon behulpzaam. Draaide zelfs wat extra uren en declareerde deze niet, tot groot genoegen van mijn baas. Maar nu is het tijd de boel uit te ‘levelen’. Het leven is in evenwicht en nu pak ik terug wat ik de laatste tijd gegeven heb. En dan breekt de hemel. Drie dagen lang trekt een woeste storm over Nederland. De wereld wordt schoongewassen van lui zweet en is weer stofvrij. Dan kalmeert het, maar de wind blijft uit het zuidwesten beuken, het is weer begonnen.

Ik kan mij bijna niets mooiers voorstellen dan een herfstvis. De hele dag nat weer en vlak voordat de zon er voor die dag genoeg van heeft, scheuren de wolken uiteen. In het roodkoperen licht een geblokte schub drillen, is de ultieme vervulling van mijn passie. En soms lukt het. Dan is het leven compleet en alle zorgen vergeten. Daar kan ik dan weer even op teren. En als ik dan de volgende dag, met wallen onder mijn ogen, het kantoor in sjok, dan kan niemand het ontgaan dat mijn blik niet dof is maar twinkelt. Maar het kan nog mooier. Het kan altijd mooier. Het mooiste jaargetijde nadert met rasse schreden, de winter is de tijd dat er geselecteerd gaat worden. De jongens bij de jongens, de mietjes bij de mietjes en de mannen bij de mannen. De winter is niet de tijd van het grote sleuren en het betere harkwerk. De winter is gewoonweg de tijd dat de euforie van een vis in het net, herinnert aan dat gevoel van twintig jaar geleden. Toen iedere vis tot juichen stemde. De winter is pijn. Maar hoe dieper de dip, hoe hoger de high. Het leven is immers in balans. John begrijpt hier niets van. Ik neem afscheid van hem, ik heb hem niet meer nodig.