Perspectief deel 6 van 12

Vandaag deel 6 van Perspectief. Dit luidt meteen het einde in van het eerste deel in dit tweeluik. Het eerste deel 'Uit Perpsectief' handelt over hoe het bijna ging. Morgen, in deel 7 lees je 'In Perspectief' en vertel ik je hoe het werkelijk was. Wil je echter nog meer weten over het hoe of wat van deze online vervolgserie? Klik dan HIER en een korte uitleg volgt. Veel leesplezier!

“Ik moest laatst aan je denken toen ik mijn konijn aan het begraven was”, roept hij me toe nog voor zijn flippers de bodem raken. Ik sta met stomheid geslagen. Wat heb ik met een dood konijn te maken? En hoezo kent deze snuiter mij? “Ik was het eigenlijk alweer vergeten, dat mijn karperstokken daar lagen, begrijp je?” Ik begrijp er allengs steeds minder van en begin deze reuze-badeend eigenlijk wel een beetje eng te vinden. “Ik ken John wel, die ken jij toch ook? John vist hier door mijn schuld, ik had hem nooit mee naar Nieuwkoop moeten nemen, weet je”, legt hij uit wanneer hij aan wal stapt. Langzaam gaat bij mij het licht nu aan en mijn nieuwsgierigheid is hevig gewekt, dit had John mij nooit verteld. Sterker nog, John had me helemaal nooit verteld waarom hij hier was gaan vissen. Ik had gewoonweg aangenomen dat hij dezelfde redenen had als ik. Mijn aanname staat op het punt weggevaagd te worden. De man is vriendelijk. Ik geef hem koffie en hij vertelt mij alles. Twee uur later sta ik te voeren aan de Amstel. Ik ben even klaar met John en Josefien.

Twee weken lang laat ik Josefien links liggen en John kan helemaal de fik in. Natuurlijk zal die badeend het allemaal wel een beetje aangedikt hebben, maar hij was zo stellig dat er in ieder geval een kern van waarheid in zijn betoog schuil moet gaan. John bevingert Josefien helemaal niet om een vis te vangen, nu weet ik waarom hij terug is. John wil de vis van Joop. De vis van Joop trekt zijn baantjes in Josefiens baarmoeder en John wil haar inleiden. 7 jaar geleden ontnam hij haar van Nieuwkoop en al die tijd heeft hij spijt, of zo. En al die tijd, alle pieploze uren die we samen doormaakten ten spijt, al die frustratie, al die tranen en nooit gestilde hoop ten spijt, nooit zei hij wat. Het is officieel. John is een klootzak. Ik vis boos door, maar zelfs de Amstel gunt mij niets.

De vis van Joop. Die is toch allang dood en vergaan tot snot? Dat dacht de badeend ook. Tot de ochtend van onze ontmoeting, hij had haar zien zwemmen. Een gedrocht van ruim over de meter, een pens die over de bodem schuurde en een geul in het zand van de ondiepte achterliet. Zeker naar de 80 pond gaat dat apparaat, had badeend mij bezworen, misschien wel er over. Hij keek er zeer ernstig bij. Wat moest ik hiervan geloven? Wilde ik het überhaupt wel geloven? Wat als ik opeens mijn PR verdubbelde? Zou mijn leven dan compleet zijn? Of zou ik mijn hengels naast het konijn van badeend willen begraven?

12.
Ik ben weg van de slimme plek. Terug naar de saaie stek. Het maakt toch niets uit. Het heeft helemaal niets met kunde meer te maken, slechts met stompzinnig doorzetten. Ik ben helemaal van de boilies afgestapt, aan mijn hair hangt een appelslak, zeker 4 cm in doorsnede. En natuurlijk krijg ik binnen een kwartier een aanbeet. En natuurlijk gaat alles goed. En, jazeker, de vis is zwaar, lomp, traag en dus vet. Ik besef me dat ik zojuist het laatste half uurtje aan de oevers van mijn favoriete hoer aan het doorbrengen ben. Misschien wel het laatste half uurtje dat ik ooit karper, zeker als het de vis van Joop betreft. Het is bloedheet en ik heb het stervenskoud. Over mijn schouder loer ik naar de vangrail in de verte. Daar waar het allemaal begon, en hier waar het nu eindelijk eindigt. De vis is klaar. Het net mag onder de geschuurde buik. Even twijfel ik, laat de lijn slap vallen maar de vis komt niet los. Het is het einde. John, je mag weer naar Nieuwkoop en blijf voortaan met je vieze tengels van mijn wijf af! Voor mij rest niets dan het Zwarte Pad.