Perspectief deel 11 van 12

Vandaag deel 11 van Perspectief, morgen de ontknoping! Wil je meer weten over het hoe of wat van deze online vervolgserie? Klik dan HIER en een korte uitleg volgt. Veel leesplezier!

De winter brengt wel een probleem met zich mee. In mijn beleving zijn er in de winter een aantal zaken essentieel. Hete koffie, chocola, een dik pak en dito laarzen, een fleecemuts en een pluutje maar bovenal: een vismaat! Of beter gesteld, een gelijkgestemde vismaat. Iemand die net zo bereid is te investeren en af te zien. Iemand die niet klaagt als het al zes sessies niet wil lukken en de volgende keer weer blij door de modder ploegt, hopend op die verlossende fluiter. Geen vismaat is beter dan een jammerende, geen vismaat is beter dan eentje die ‘ja’ roept maar ‘nee’ doet. Samen de grens opzoeken van het normale en de pijn delen. Maar ook de pret. En dan vooral die successen uitbundig vieren. Als het even kan in de lokale kroeg, tussen de bleke bekkies van binnenzitters, trots je rode konen tonen en de foto’s op de camera. Het uitmelken van succes is in de winter goed. In overige jaargetijden is dat ‘not-done’, in de winter een ‘must’. Het houdt je aan de gang, de diesel blijft zo vrolijk ronken en zal niet gaan sputteren. Maar hoe kom je aan zo’n vismaat?

Het is lastig, vrijwel ondoenlijk. Iemand vinden die net zo denkt, is gewoon niet haalbaar. Je bent eigenlijk op zoek naar je eigen kloon. Het zal nooit zijn zoals je wilt, het is altijd concessies doen. En dat terwijl succes in de winter geen concessies verdraagt. Het is een kwestie van doorgaan, niet jammeren, gewoon blik op oneindig en de unster op nul. Drie uur onderweg, voor een handje boilies en een spod met tijgernootjes. Tot de graat koud maar het draagt bij aan het vertrouwen. En dus is het belangrijk om te doen. Of het werkt is van geheel ondergeschikt belang. Wintervissen gaat puur om gevoel. Dat gevoel is de kachel die je warm houdt wanneer die bittere noordoosten wind je vingers gevoelloos maakt. Geen roodkoperen herfstploert die door het riet straalt maar bevroren modder en witte takken, riet dat kraakt in de wind. Water dat ieder moment lijkt te bevriezen, de wolk stoom uit je thermos.

Ik kan er kort over zijn. Het lukt niet, het is niet mogelijk om iemand te vinden die exact gelijkgestemd is. Iemand die net zo bereid is te sterven achter bevroren piepers en dat tegelijkertijd fijn en belangrijk vindt. Of in ieder geval die schijn weet op te houden. Maar concessies doen was geen optie. Wat nu? Er is echter wel degelijk een oplossing. Het is een beetje fout, maar het werkt wel. Het is zelfs een beetje vals, maar aangezien het hier om zelfbehoud draait is het te vergoelijken. Alles draait in de winter om het plan. Het is zaak om zelf het plan te maken, de sleutel tot succes ligt in het plan. Jij bent de regisseur van het plan, je maakt het plan en verkoopt het plan. Aan je vismaat. En daar zit ‘m nu net de kneep, het valse trucje.

Een wintervisplan bestaat uit een doelstelling en een stukje logistiek. Meestal gaat het stuk op dit laatste. Excuses om niet te kunnen voeren, pijntjes om niet te ‘hoeven’ hengelen. De winter is een bitch en maakt rare dingen in mensen los. Over de doelstelling zijn wij het vast snel eens. Vis vangen. En wel zo veel en zo dik mogelijk. Lukt dat een tijdje niet, dan neemt het enthousiasme van je vismaat voor voer- en vissessies uiteindelijk af. En daarvoor maak je niet één plan, maar twee! Het eerste plan leg je aan je vismaat voor. De lat gaat hier ietsje hoger dan feitelijk nodig. In feite ga je er bij voorbaat al vanuit dat hij de helft van de tijd verstek zal laten gaan. Dat is een zure gedachte maar helaas steeds weer waar. En dus ben je niet boos of gefrustreerd, welnee, je maakt gewoon een risico-analyse en anticipeert hierop. Plan twee is dus simpel. Dat is je eigen plan.