Perspectief deel 12 van 12 - slot

Vandaag het laatste deel van Perspectief. Ik hoop dat jullie een klein beetje genoten hebben. Binnen enige dagen volgt nog iets anders in het kader van dit verhaal. Tot rap dus!

De eerste maand van het winterplan zal alles nog vlotjes verlopen. Het heeft in feite nog niet veel met wintervissen te maken. Koude herfstbiggen in plaats van wintervarkens zien de mat. Maar de vangsten nemen af, de wind wordt guurder en het plassen begint pijn te doen. Tegelijkertijd zijn daar ook de excuses van je maat. Daar kan hij niets aan doen, hij is gewoon minder gedreven. Of moet ik zeggen maniakaal? Tandje bij hem er af, tandje bij jou erbij. Dan maar wat vaker alleen vissen, maar altijd met de wetenschap dat er iemand aan de andere kant van de gsm zit mee te leven en wellicht de volgende keer weer gezellig meedoet. Voor voeren geldt hetzelfde. En uiteindelijk komt alles recht, het leven is in balans, eenieder krijgt wat hij toekomt, tenzij je echt niet vissen kan. De winter is de mooiste tijd van het jaar.

Uiteindelijk is daar het moment dat de vismaat helemaal afhaakt. Dat heeft altijd te maken met de tegenvallende vangsten. Helaas wordt dit nooit zo gezegd, met vage excuses kan ik inmiddels wel een boek vullen. Iedere keer weet ik dat het er aan zit te komen en toch is het steeds weer onverwacht. Maar ik kan er inmiddels mee leven. Ik weet dat de lente alweer in aantocht is en dat er nu alweer een paar dikke kruizen op mijn vangstenlijstje van dit nieuwe jaar staan. Maar ik weet ook dat ik mijzelf nu tekort doe. Straks als het grote sleuren weer begint en de meute naar de waterkant gaat, dan kak ik in. Dan is het vuur gedoofd en ben ik er even helemaal klaar mee. Ik weet het, ik weet dat het gebeuren zal maar ik kan niet stoppen. John is weer onderweg en de deur staat open. En ik kan ‘m niet dicht trappen. Het zij zo.

En ik kak in. John probeert alles, komt met goede argumenten om vooral niet te zeuren en door te gaan. Iedere keer als mijn gsm een sms-je ontvangt dan huiver ik. Ik weet het wel, een dikke schub hier, een vette spiegel daar. Ik wil het niet weten. En het gaat mij verbazend goed af. John dreigt obstinaat, begrijpt niet waarom ik hem na al die jaren zo durf te negeren. Maar hij moet ophouden, weggaan, of beter nog: dood. Maar hij kan niet dood want hij leeft niet, heeft nooit geleefd. Mijn bestaan als karpervisser is in evenwicht, mijn leven is in perspectief. Tot het uiterste gaan is mijn manier, anders kan ik het niet, is het allemaal te vlak en zonder diepgang.

Ik voel mij als een karper. Meestal scharrel ik ergens op de bodem, op zoek naar geluk. Als alles meezit dan kan je mij vrolijk slurpend en rollend aan het oppervlak aanschouwen. Maar zeer zelden kom je mij tegen op midwater. Ik heb daar niets meer te zoeken. De grenzen zijn gevonden, de bodem en het oppervlak. En daar wil ik zijn. Daar hoor ik thuis. Weg met de middelmatigheid! Lang leve de ups, hoezee voor de downs.

Naschrift:
Vissen is het mooiste dat er is. Het is een passie en dus hoef ik dat niet uit te leggen. Het kan lekker zijn te verdrinken in je eigen enthousiasme en gedrevenheid. Ik ben er inmiddels wel achter dat het af en toe goed is om boven te komen en een hapje lucht te nemen, even aan de realiteit te ruiken en keihard die resetknop in te drukken. Het water ligt er morgen ook nog wel en die vissen worden alleen maar groter terwijl je thuis zit te buizen of op je werk geld van anderen zit uit te geven.

Mocht je mij in de lente ooit zien zitten in een bosje, boven mijn hoofd een wolkje muggen en een nat net naast me. Of je spot een wit besneeuwd pluutje, scherp afgetekend tegen zwart water, ergens in januari. Weet dan dat ik gelukkig ben en loop door. Loop door en zoek zelf een bosje en ga genieten van het leven. En mocht je ooit John nog eens tegenkomen, doe hem de groeten, ik heb veel plezier aan hem beleefd maar onze vriendschap is definitief over.

Ajuus!