Perspectief deel 2 van 12

Vandaag deel 2 van Perspectief. Wil je meer weten over het hoe of wat van deze online vervolgserie? Klik dan HIER en een korte uitleg volgt. Veel leesplezier!

3.
Geen illusies. Eerder in mijn bestaan als karpervisser ben ik een paar keer goed op mijn bek gegaan. Nu weet ik waarom. Ik deed het fout. Drie jaar lang viste ik op een water en ving acht vissen in iets van 1000 uur. Tegenwoordig ga ik daar een vis “halen”. Vier uurtjes en de mat is nat. De sporadische blank die ik daar nu nog meemaak, is bijna lollig te noemen. Maar daar heb ik dus wel eerst drie jaar voor moeten bloeden.

Andere, wat kortere projecten hebben mij ook geregeld vertwijfeld doen staan over de zin van mijn karperbestaan. Die lat moet iedere keer iets hoger om plezier te behouden in de hobby. Dat betekent niet dat de vissen groter moeten worden, welnee, die fase ben ik voorbij. Nee, het gaat om de beleving, de uitdaging. Het willen kneisen van een water, gevolgd door het betere harkwerk en dan weer door naar de volgende mindfuck. Want dat is het vaak.

Ik ben er achter! En het heeft me maar 10 jaar gekost om het te leren begrijpen. Snel van begrip ben ik dus klaarblijkelijk niet. Je kapotbijten op iets nieuws kan tegelijkertijd lekker, leerzaam maar ook dodelijk zijn. De mindfuck, waar ik het zojuist over had, is een mentale lowkick tegen je plezierbelevingskwab. Vastbijten en volhouden is goed en staat uiteindelijk garant voor succes, daar ben ik van overtuigd, maar het kan ook slopend zijn. Ik ben er geweest, als je er middenin zit heb je het niet eens in de gaten, hoe kutter alles gaat hoe meer je jezelf er in vastbijt. Totale vervreemding van de werkelijkheid en het plezier is ver te zoeken. Er is echter een oplossing!

Even een clicheetje dan maar. Verandering van spijs doet eten. Oubollige opa-praat maar nog immer erg waar. Tien jaar duurde het dus, maar ik ben er achter. Ik pak nieuwe dingen nog steeds met handen, voeten en ander uitstekende lichaamsdelen vol enthousiasme aan, maar zorg tegenwoordig voor een back-up. Een zekerheidje in tijden van afzien. Oftewel de frustratie-weg-dril-sloot!

4.
Roeiers raggen voorbij in hun enge, smalle bootjes. Natuurlijk staat er een dwaas te schreeuwen naar ze vanaf de kant, dat ze beter hun best doen of zo. Ik vat het niet, maar zij denken waarschijnlijk net zo over mij. Ik zit op te laden. De Amstel is een fantastisch mooi water met prachtige vissen die ook nog eens betrekkelijk eenvoudig te vangen zijn. Het leuke is, dat je eigenlijk nooit weet wat er aan je lijntje hangt wanneer een rig van de bodem geplukt wordt. Een schuppie van 12 pond en grootheidswaanzin kan de dril van je leven bezorgen, terwijl die vette spieg er even later als een ouwe vuilniszak bij hangt.

Als ik dreig weg te tanen op het Rotwater, mijn levenskaars aan twee kanten lustig en te hard brandt, de wanhoop mij doet overtuigen van de nutteloosheid van mijn bestaan, dan, maar dan ook echt pas dan, dan vertrek ik. Tijdelijk. Naar de Amstel of naar het water dat ik te goed ken. Het vertrouwen terug drillen, het net nat maken en foto’s mailen naar vrienden die dachten dat ik was gestopt met hengelen. Maar die hunkering naar die eerste adrenalinekick die we allemaal ooit hebben meegemaakt, die eerste echte kneppelharde run, die blijft. Die is nooit meer te overtreffen, benaderen is wat ons rest. En dat kan alleen maar op het Rotwater.