Perspectief deel 3 van 12

Vandaag deel 3 van Perspectief. Wil je meer weten over het hoe of wat van deze online vervolgserie? Klik dan HIER en een korte uitleg volgt. Veel leesplezier!

5.
Vroeger was er geen rotwater. Alleen maar wateren met verborgen geheimen die ik altijd glinsterend in het landschap zag liggen en waarbij het niet eens bij me opkwam dat ik er ooit nog eens zou durven vissen. Te moeilijk, te ver, te hoog gegrepen. Maar de romantiek is verdwenen, nog even en ik vind mijzelf op de Noordpier van IJmuiden met een rodpod, naast de vuurtoren. Handje hennep, slappe lijn, 10 mm fluo-tje. Water is water en de lat moet omhoog, de waanzin neemt over. De lat moet hoger want die rush is nodig om te overleven als karpervisser. Het beeld van die kromme stok, op water waar het eigenlijk helemaal niet kan, is het enige wat mij nu nog gaande houdt.

Ik mag gratis naar Frankrijk, en ook nog eens met vangstgarantie. Vang ik geen veertiger, dan mag ik nog een gratis weekje komen. Geen moment overweeg ik dit verleidelijke aanbod. Het is totaal krankzinnig. Ik spreek geen Frans, hou niet van vrouwen met snorren en de tijd dat ik gedreven werd door bijzondere gewichten, ligt ver achter mij. Ik wil een bijzondere vis vangen en die zwemmen alleen maar op bijzondere wateren. En vaak hebben deze dan ook nog eens een bijzonder gewicht, dat is mooi meegenomen, maar niet mijn drijfveer. Als de puzzel uit maar één stukje bestaat ben je snel klaar.

De puzzel waar ik nu mee bezig ben, bestaat iedere keer weer uit een ander aantal stukjes. Ook missen er veel stukjes, ik heb nu twee hoekjes maar die pasten laatst opeens niet meer. Mijn prachtige 5 meter taludje is verdwenen. Het lazert nu op eens van 2 naar 9 meter, het Rotwater is echt een rotwater. Maar ik begin er toch een beetje van te houden, ik zie het inmiddels als een soort van levend lichaam, een vrouwenlichaam. Een vrouwenlijf dat voor mij ligt te pronken, met mij flirt maar iedere keer als ik er aan wil zitten, het wil beminnen, dan haakt ze af en is zij onbereikbaar. Misschien is het wel een goedkope hoer en moet ik het anders aanpakken. Niks geen liefdevolle aanpak maar gewoon vol er bovenop, kermen zal ze. Tijd om naar de Amstel te gaan.

6.
Laat ik hem John noemen. John is de andere krankzinnige die het nu al zes jaar weet vol te houden zonder één enkele vis. Eerder spendeerde hij 10 jaar op Nieuwkoop, op jacht naar die illustere zestiger, de vis van Joop. Waarom hij daar ooit gestopt is weet ik eigenlijk niet. Drie aanbeten wist hij tot nu toe op het Rotwater te veroorzaken en iedere keer sloeg het noodlot toe. Nu hij mij kent heeft hij het ook toegegeven. Ook hij drilt zijn neuroses nu geregeld weg op eenvoudiger water. Ik bewonder John, wil hem eigenlijk worden, wil hem zijn. Niet om zijn voorkomen of diepe stem, nee, ik weet gewoon dat hij eerder een vis zal vangen dan ik. En dat is niet erg. Maar ik weet ook dat wanneer dat, God verhoedde het, gebeurt, hij afscheid zal nemen van het water. En dan ben ik helemaal alleen. Dat ga ik niet trekken. Hij moet blijven, ik moet mij kunnen laven in zijn verhalen doorspekt van bittere ellende. Gewoonweg om door te kunnen. Maar hij vangt.

Samen huilen we. Het schermpje van de camera wordt nat, maar dat deert niet. Ik scheld hem uit en verklaar hem de liefde, mijn maag kolkt en het zuur loopt me de bek in. Heen en weer, gezwiept door emoties van vreugde en wanhoop, verlangen en realiteitszin. Wat is die vis mooi. De hoer heeft gebaard en de bevalling duurde 6 jaar. Maar alle weeën zijn vergeten, John is vader geworden. We nemen afscheid en ik zie hem nooit meer.