Na een intense periode van drukte, een lichaam dat het
even af liet weten en een hengelverzameling die wekenlang nutteloos stond te
wachten in mijn schuurtje, gloort er nu hoop aan de horizon. De druk is van de
ketel, het lijf is nauwelijks meer defect en het gretige carbon schreeuwt om
actie. Wie ben ik dan om aan dat laatste geen gehoor te geven?