De veganist in mij...

Ik ben er klaar mee! Dat hele huishoudelijke en administratieve geneuzel waarmee de mensheid en met name de overheid mij mee bezig denkt te moeten houden. Ik ben er klaar mee voor nu. Ik bepaal lekker zelf wel wat ik doe. Ik heb niemand nodig om te vertellen wat ik moet doen. Ik ben geen verveler, ik kom eerder tijd te kort. Er mot gevist worden! Hard, vaak en nog harder! Geen geseik! En zo geschiedde. Huil even met me mee….

 

 

Ik ga vissen. Alleen deze keer. Op de ‘Zoete Zee’. De vorige keer viste ik van 14.00 tot 22.00 uur. Dat leverde twee vissen op. Deze keer wil ik een ander dagdeel uitproberen. Dat wordt dus de nacht of de zeer vroege ochtend. Nachtjes vind ik maar niks en dus opteer ik voor de morgenstond. Zo komt het dat ik na ruim 3 uur slaap ruw gewekt wordt door een naar piepje. Ik waggel naar de keuken en klik het koffiezetapparaat aan, die stond al klaar. De eierwekker gaat op 8 minuten en ik tuk weer weg. Pfrt. 4.10 uur, ik ben wakker want ik ga vissen. Mafkees.

 

Ik douche niet, poets mijn tanden niet. Ik heb haast, want ik wil voor het licht bij het water zijn en dat is ruim een half uur scooteren. Ruim voor vijven scheur ik achter het Centraal langs, de brug over en dan nog wat kilometers door wolken muggen. Ik ben er. Waadpak aan, de rigs zijn al beaasd de avond ervoor, geen tijd te verliezen. Het is 5.15 uur, ik lig in. Ik ben er klaar voor. Helemaal klaar. Ik weet het zeker, ik ga vangen. De komende vier uur zijn voor mij. Het worden er negen. Negen pieploze uren liggen mij in het verschiet maar dat weet ik dan nog niet.

 

Een dag eerder, lekker voeren (foto Boudewijn)...

 

De zonsopkomst is prachtig, echt fantastisch. Een knetterende vuurbal luidt de nieuwe dag in. Vijf minuten later nemen de wolken het over en is het troosteloos als vanouds. Mijn voeten koelen af en ik zet dus maar een muts op. Waar is die vis dan? Ik ontvang sms-jes. Dennis heeft een 37-er gevangen en Fritsie een 33-er. Tering! Wat doe ik hier? Natuurlijk zwemmen dat soort bakken hier ook maar erg waarschijnlijk is het niet dat ik die ooit ga vangen. De twijfel slaat toe. De wind is anders dan een paar dagen eerder, er ligt wel al langer voer… Twijfels.

 

Had ik voor zeker moeten gaan? Hoewel zekerheid nooit bestaat weet ik wel wateren waar de kans op een varken erg groot is. Showen met een ontlipte vis en een harde plasser? Of ga ik liever toch voor die ene maagd die wellicht wat kilo’s mist maar dat in schoonheid weet te compenseren? Ik twijfel, zo stom! Ik zit hier, geniet nou maar gewoon ouwe.

 

Als is de rig nog zo slim... Als ze geen zin hebben werkt niks!

 

De vier uur zijn voorbij. Voor mij scharrelen een paar vreemde eendjes met vier kleintjes. Nog nooit gezien. Ik Google ze en kom er achter dat het krooneenden zijn (zie logo). Schijnen maar iets van 150 paartjes in Nederland te zijn dus dit is vrij uniek. Ik ben volledig geaccepteerd, zelfs als ik in mijn waadpak door het water wandel, zwemmen ze langs me heen. Ze zijn gewoon niet bang voor me. Dat is natuurlijk mooi maar aan de andere kant voel ik dat ik gefukt word. Snateren met die handel! In blinde paniek over het water rennen, de slachter is hier! Maar de slachter is vandaag veganistisch want erg veel beland er niet onder het mes noch in het net. Ik plak er twee uurtjes aan vast.

 

Ik krijg een zakker. Moeder krooneend ziet het allemaal hoofdschuddend aan en duikt nog maar eens wat kranswier op. De minuten worden kwartieren, de kwartieren uren. Ik ben gaar. De koffie is op, het brood ook. Het enige dat rest is een flesje water en een zak met mini-KitKat chunky’s. Ik besluit tot een laatste half-uurtje. Het worden er drie hele.

 

Vol van zelfvertrouwen berust ik mijn eigen falen...

 

Het is al bijna half drie in de middag. Ik blank al dik 9 uur. En nog heb ik vertrouwen. Onnozele ziel dat ik ben. Eindelijk kan het waadpak uit. Mijn voeten zijn gevoelloos ondanks de muts. De boel gaat op de scooter en ik trap het ding aan. Twintig minuten later scheur ik weer achter het CS langs, het is een stuk drukker dan vanmorgen. Thuis lonkt een biertje. En een brede bank. En een zooitje blauwe brieven. Maar die open ik morgen wel.