Man o man!

Het kan verkeren. Als Nederland vrij heeft, zit ik te werken. En andersom is dat gelukkig ook vaak genoeg waar. Gisteren, zondag, mocht ik bijna 10 uur naar het scherm staren om de laatste correcties uit te voeren voor de volgende editie van VISSEN magazine. Ik leef een beetje in een omgekeerde wereld lijkt het wel. Ook wat vissen betreft. Lees door en beleef de waanzinnige sessie van vanochtend met me mee.

 

 

Zo zit ik 9 uur in een waadpak met een gruwelijk goed gevoel te wachten op een vis die nooit komen zal, en zo doe ik maar wat en is het bal! Dat het succes van een visser voor een groot deel bestaat uit doorzetten en niet zeuren, blijkt wel uit dit verhaal.

 

Even een paar dagen terug. Het is vrijdag. Ik fiets door de stad, waarom weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat ik plots op mijn rem sta en afstap. Ik sta op de brug van de Lijkengang en kijk naar beneden. Ik zie lelies, veel lelies. En vuilnis en takken en bende en rotzooi, niks bijzonders dus. Juist als ik weer op wil stappen, check ik mijn fietstas. Yes! Een zak boilies, bijna vol nog dus ruim 2kg. Ik heb geen enkel plan maar begin te strooien. Net zolang tot de zak leeg is. Ik fiets door en denk er verder niet over na.

 

Gisteren. Zondag was een werkdag dus. Maar ik moet er na een paar uur zwoegen even uit. Ik pak een pondje ballen en fiets naar de Lijkengang. Binnen 10 minuten ben ik alweer thuis. Gisterenavond. Ik wil vissen! Opeens heb ik de drang om op pad te gaan. Ik beheers me en bedenk iets slimmers. Een half pond boilies gaan de ‘grinder’ in, een blik mais en een flinke scheut van de Instant8 dip maken het verhaal compleet. En weer zit ik op de fiets, het is 22.30 uur. De drab belandt precies waar ik ‘m hebben wil. In het schijnsel van een straatlantaarn zie ik de bonk powerfood naar de bodem zakken, niets dan een slijmerig spoor achterlatend.

 

Vanochtend. Ik ga vissen. Ik heb slechts één ieniemienie probleempje, ik moet om 8.00 uur alweer thuis zijn! Dit is het moment om niet te zeuren. Welke gek gaat er nou voor hooguit anderhalf uur statisch vissen in de regen? Na 4 uurtjes slaap? Terwijl een prima bed lekker warm ligt te wezen? Deze gek dus. En het werd beloond.

 

Ik heb moeite met opstaan, dreig weer weg te zakken. Gelukkig is mijn blaas vol en moet ik piesen, dat redt de sessie. Met niet meer dan twee hengels, een net, een mat en een klein tasje tuf ik om 5.40 uur naar de Lijkengang. Dik in de kleren, ik heb zelfs mijn warmtejas aan. Het is 5.55 uur als ik de tijd check, ik lig in, de koffie wordt uitgeschonken. Heerlijk eenzaam in de stad! Even chillen.

 

Nou vergeet het maar! Van chillen kom helemaal niets terecht. Nog voordat de kerk 6x slaat is het al raak. Bizar snel. Een knallende run, ik schrik er amper van omdat ik feitelijk nog slaap. Als de vis zich vastzwemt ben ik wel wakker. De lijn slap en de vis zwemt weer, weer vast. Zelfde trucje, zelfde resultaat. Even later kan het net onder een beschadigd schubje, duidelijk de wonden van een paai-orgie.

 

Grachtenboefje!

 

Ik weeg de vis niet en zet ‘m snel terug. Ik heb de staart nog vast als de andere hengel vertrekt. Tering! Wat is dit nu weer voor gekkigheid. Ik begin het inmiddels goed warm te krijgen en vervloek de twee truien, het vest en de warmtejas. Maar ik dril weer. Deze vis is trager, zwaarder. Ik loop enorm te hannesen om de vis het net in te krijgen. Iedere keer als ik het net onder duw, stroomt het vol met dooie lelies en afval. De vis zwemt er pardoes twee keer overheen. Dan is het over. Ik denk een vis van een pond of 17 te hebben maar als ik het net licht dan voelt het veel beter. De dikke nek doet een lage twintiger vermoeden. En dat klopt, ik lijk wel te grossieren dit jaar in lage twintigers. Ik maak snel foto’s, iets te snel want ik mis een stukje staart, en zet de vis terug.

 

Hoe gaaf is dit dan?

 

Alvorens beide hengels weer in te leggen, trek ik eerst drie lagen kleding uit. En ik drink een bak koffie. Dat zal me wel een vis kosten maar ik moet even bijkomen. Tien minuutjes later ligt alles weer keurig op z’n plek. Ik check de tijd. Ik vis nu precies 30 minuten. Hoe het ook zij, het beste moet nog komen. En dat komt een kwartier later in de vorm van alweer een baggerharde fluiter en een hengel die zowat de steunen uitgerost wordt! In tegenstelling tot de vorige, toch niet echt kleine vis, doet het geval wat er nu aan hangt echt z’n best. Een powerhouse! Snelheid en gewicht, ik kan het duidelijk voelen. Ik moet echt in de ijzers. Drie keer moet ik vol blokken, hand op de spoel en naar achteren lopen. Het gaat allemaal net goed, de vis scheert van obstakel naar obstakel. Deze kent de weg hier! Dan duikt de vis plots het ‘wijd’ op. Waarom? Daar weet ik geen obstakel? Dan valt het kwartje! Die vis is slimmer, die is echt ergens naar onderweg, dit is geen toeval. Daar ligt iets! En weer blok ik. Alles of niks, het kan niet anders. Het lukt, nu nog scheppen. Het net is zo zwaar van al het vuil dat ik denk een heuse vijftiger te hebben gevangen. Wel, de vis haalt net de 50 halve ponden niet maar is daarom niet minder mooi. Sterker nog, het is een plaatje van een boezemspieg!

 

Hier doe ik het graag voor...

 

Als eerste check ik de bek. Dan dank ik stilletjes Piet Vogel. Nee! Ik word niet gesponsord maar ‘man o man’, wat zijn die SuperStrongs van RigSolutions perfect voor dit werk. De haak is werkelijk geen micron verplaatst ondanks mijn vrij brute gedril. Ik schiet een paar picjes en knuffel de vis dan snel terug. Als ik het machtige lijf door de vuilnis zie ploegen, besef ik me dat dit alweer mijn tiende twintiger is van 2012. Leuk detail.

 

Het is inmiddels vijf voor zeven. Ik vis nu precies een uur. Ik gooi beide hengels nog maar een keertje in. Je kan nooit weten toch? Een kwartier later. Ik moet stoppen. Tenminste, ik zou theoretisch nog een half uur kunnen blijven zitten maar wat als ik een run krijg op het laatste moment? Dan kom ik te laat thuis en no-way dat ik mijn kind in de steek laat! Wat heb ik verder te bewijzen? Ik heb eigenlijk wel genoeg gevangen. En dus draai ik binnen.

 

Een verse pot koffie staat te geuren als ik een half uur te vroeg thuiskom. Ik stink en druip aan alle kanten maar de blijheid spat er af. Nog voor dat de kids naar school moeten, kan ik ze de foto’s laten zien. Vooral mijn kleine man is erg trots. Pappa met een dikke vis, pappa for president! Jiehaa!