Gekrulde mondhoeken...

De afgelopen maand ben ik veel te vinden geweest aan de oevers van de ‘Zoete Zee, een immens stuk water met enorme mogelijkheden. Meerdere malen per week kon je mij vinden op één van de vele strandjes, ploegend door rietkragen en turend vanaf dijken. Vorig jaar boekte ik mijn eerste successen op dit water. Dit jaar wil ik meer.

 

 

Duizenden hectares water, van gruwelijk diep en wild tot pierenbad en luw. Een maand geleden nam ik een besluit: ‘ik ga pas vissen wanneer ik de vis gespot heb’. Dagen stom wachten op een toevallige passant is niets voor mij. Ik wil zeker weten dat er vis in de buurt is. Vorige week zag ik ze! En dat was meteen het startsein voor een beschaafde voercampagne. Gisteren was het zover, de eerste sessie.

 

Mijn gemiddelde sessie bestaat uit vier uur vissen. Dat moet genoeg zijn. Toch besluit ik deze keer er acht uur van te maken, van 14.00 tot 22.00 uur. De volgende keer pak ik dan een ochtend. Op die manier wil ik zo snel mogelijk een beeld krijgen van de aastijden, en of die er überhaupt zijn. Voor de gelegenheid heb ik Andres uitgenodigd. En zo komt het dat we gisteren eventjes na tweeën gelukzalig wegzakken in onze groene stoeltjes en tevree kijken naar onze hengels die 15 meter verderop, op stormsticks, in het water staan.

 

De hengels staan gereed voor actie...

 

Ik vis eentje heel ondiep, die lijn heb ik uitgelopen en de rig voorzien van een knuist met boiliekruim. Nummer twee ligt in een ‘gat’ op zo’n vier meter diepte. Allebei met een halve 20mm Black Octopus. De ondiepe is verder voorzien van twee plastic maïskorrels, de diepe is opgeleukt met de ‘never-failing’ roze popup. Erg lang hoeven we niet te wachten.

 

De ondiepe hengel slaat zowat 90 graden om als ik een gierende run krijg. Echt niet normaal zo hard! Jammer dat Boudewijn er niet is met zijn cam, dit was echt heel vet geweest om terug te zien. Maar goed. Ik jump het water in en loop als een soort van mislukte maanwandelaar zo rap mogelijk naar de stuiterende hengel. Andres volgt met het net. We zijn gezellig aan het wandelen, het is eigenlijk surrealistisch, we zijn gewoon een vis aan het ‘uitlaten’ als ware het een hondje. Tachtig meter verderop zwemt de karper zich vast in een pluk riet. Het maakt niet uit, de vis is van ons.

 

Blij als een kind!

 

Ik ben weer erg blij. Het is geen monster, maar na 20 minuten hengelen al een vis op de mat is iets wat ik niet had durven dromen. En wat een prachtige bek! Ik besluit de diepe hengel ook te voorzien van plastic maïs en leg de rig ook ondiep, net op de rand van een geultje. Klaarblijkelijk vergeet ik daarbij de pieper aan te zetten. Maar daar komen we vier uur later pas achter. Ondertussen genieten we hard van het wuivend riet en het bijbehorende gevogelte. We eten een hapje en drinken een biertje. Acht uur lang intens genieten brengt wellicht meer rust dan een week vakantie waarbij van alles moet. Dan… Ik hoor een slip lopen. Het is de ‘op-het-randje-van-de-geul’- hengel. Woest bonkend staat het arme carbon te kraken in de stormsticks. ‘Pak ‘m’, gil ik naar Dres. Hij pakt ‘m.

 

Bijna 90cm oergeweld...

 

Bijna hetzelfde scenario als bij de eerste vis volgt. Weer een schub maar deze is beduidend groter, een kanon met vinnen en een bek waar het vlies nog in zit (zie logo). Andres flipt de pan uit en ik ben ontzettend blij voor hem. Ik ben ook blij te zien dat ook deze vis de zwarte drab uitkakt die afkomstig zijn van de Black Octopus ballen die ik heb gevoerd. In een feeststemming ruimen we een paar uur later op. Als ik net voor middernacht mijn badkamer in loop en in de spiegel kijk dan weet ik het weer. Getuige mijn nog steeds gekrulde mondhoeken ben ik iets aan het doen waar ik heel gelukkig van word. Vissen op de ‘Zoete Zee’, prachtig!

 

Zie je later maatje...