7 seconde-vis...

Het regent en het miezert. Buienradar voorspelt wijs: ‘In de ochtend regen, daarna buien’… Het deert mij niet, ik moet vissen. Het is half zes als ik op mijn scooter stap en de 980 meter naar de Lijkengang race. Een bizarre sessie ligt mij in het verschiet.

 

 

De boel ligt al rap in, ik ken het inmiddels hier wel met mijn ogen dicht. Als ik de hanger aan de lijn van de tweede hengel hang en tegelijkertijd mijn telefoon check, zie ik dat het 5.48 uur is. Ik draai mij om, doe één stap richting mijn thermoskan en hoor een piep. Het is de hengel die ik net heb ingelegd. Ik draai mij om en zie de hanger omhoog knallen en de top krom slaan. Dit is wel erg snel!

 

De vis is dat niet. Zou het die onbekende boezemleder zijn van 19 kg? Het is hem niet. Wat het wel is, is een korte gedrongen schub met een grappig pensje en een gaaf bekkie. Ik vrees het ergste als ik de vis wil fotograferen. Die andere hengel ligt nog in en de vorige keer kreeg ik ook twee runs binnen 5 minuten. En ja hoor! Ik heb de vis nog niet opgetild of de andere pieper begint te kwelen. Maar het zet niet door, het klinkt als brasem. Snel maak ik twee fotootjes en zet de schub terug. De andere hengel blijkt inderdaad ‘gebramd’ te zijn. Ik vind het niet erg zolang er maar af en toe een kerp tussendoor wandelt.

 

Dikkie dik!

 

Na een paar bakken leut, leg ik alles weer in. Ieder moment verwacht ik een run. Het regent inmiddels een stukje harder. Voor mijn neus sterft een heel klein eendje. Een droef gezicht, meeuwen cirkelen. Waarschijnlijk hebben ze het jongbroed ergens vandaan gesnatchd en laten vallen voor mijn neus. De natuur is wreed.

 

Het duurt erg lang voordat er weer wat gebeurt. Ik betrap mijzelf er op dat ik onrustig wordt. Even weet ik niet waarom. Dan besef ik me dat ik me zit te vervelen. En meteen schaam ik me voor deze gevoelens. Decadente eikel! Meneer gaat zich zitten vervelen als-ie een uurtje niks vangt. Tja, je raakt al snel verwend.

 

Opeens zie ik tussen de regendruppels door een bellenplakaat verschijnen, zo’n drie meter van mijn linkerrig. Spontaan gas of een azende vis? Het spoor verplaatst zich de goeie kant op. Ik zink eventjes diep weg in de vochtigste krochten van mijn vissig verlangen. De moeder aller boezemspiegels nadert. Met haar drie grote Valkenswaard-schubben op haar linkerflank weet zijn met moeite haar 60 pond zware lijf tussen twee fietswrakken door te wringen. Dan zuigt ze mijn aas op. Ik krijg een aanbeet! Ik ben weer terug op aarde. De enorme spiegel doet weinig, voor de kant zal ze wel ontploffen. Niets van dat alles gebeurt. Even later onthaak ik brasem nummer twee.

 

Het is bijna acht uur. Ik ben er wel weer klaar mee. Het laatste restje koffie verdwijnt in mijn rokerige keel. Juist als je het niet meer verwacht, gebeurt het dan toch. Zonder piepje vooraf knalt de linkerhengel er vandoor. En het noodlot slaat toe. Dit is mij nog niet eerder overkomen! De top van de linkerhengel buigt zover door dat deze tussen het topoog en het tweede oog van mijn rechterhengel terecht komt. Chaos!

 

De vis rost door en ik zie de boeggolf met een noodgang richting het gevaarlijkste obstakel koersen. Wat een gekloot dit! Ik kan niet direct blokken want de twee hengels zitten ‘in elkaar’. Tot overmaat van ramp slaat de baitrunner niet dicht. Als ik eindelijk weer de baas ben over mijn eigen spullen moet ik erg hard blokken. Te hard. Veel te hard. Maar ik heb geen keuze, als ik niet blok dan is het sowieso over. De spanning valt van de lijn. De rig is gebroken. De zwakste schakel.

 

Thuis. Ik mijmer nog na. Wat zal het geweest zijn? Was ik wel scherp genoeg? Zal de vis de haak spoedig kwijtraken? Dit vind ik toch wel het grootste nadeel van onze hobby. Maar ja, het hoort erbij. Zegt men. De volgende keer zet ik mijn hengels vier meter uit elkaar, dit overkomt me nooit meer.