Statisch struinen...

Ik moet en zal een vis vangen. En daarvoor heb ik zes uur de tijd. Het formaat interesseert me niet. Het water waar het geval uit moet komen wel. Het moet groot zijn. Het moet verrassingen bevatten. En dus ga ik naar het water waar Ole onlangs die mooie spiegel ving. Ik ga statisch struinen, twee uurtjes hier, twee uurtjes daar. Dat moet werken. Het werkt.

 

 

Ik start op de ‘spiegelplek’. Na twee uur weet ik genoeg, ‘dit gaat ‘m niet worden’, dus verkas ik. Boudewijn zit ook te vissen, vanuit zijn boot. Hij heeft er eentje, kleintje. In overleg ga ik een paar honderd meter verderop zitten en blank weer twee uur. De monding van de sloot verderop lonkt. Ik verkas weer. Nu een meter of 50. Boudewijn ruimt zijn rommel op en komt zachtjes aangevaren om gedag te zeggen. Precies dan krijg ik een run!

 

Prachtige schub...

 

Het fietspad achter me staat vol met mensen. Ik krijg er de zenuwen van. Ga weg mensen! Laat me met rust, ik wil lekker drillen en die vis vangen. De meute ziet me als gratis vermaak en blijft ongegeneerd hangen. Dat kan bij vissers. Ga eens uitgebreid kijken bij een jongedame die staat te stretchen na een rondje hardlopen en de politie is er al snel. Vissers zijn hoeren en naar hoeren mag je kijken.

 

Ik vang een geweldige schub, echt een prachtvis. Boudewijn legt aan en maakt foto’s. Toffe actie maar ik wil zo snel mogelijk van dat beest af. Ik word niet goed van al die mensen. Nu weet ik weer waarom ik zo graag in bosjes vis of tijdens onaardse uren. Wegen, foto, terug. Ik heb de vis amper bekeken, zo snel is het gegaan. Wel jammer. Gelukkig hebben we de foto’s nog.