Net goed!

Wat een dag gisteren! Ik ben helemaal hyper doordat ik zoveel onvangbare vis heb gezien. Ik moet en ik zal vissen. Maar wat is wijsheid? De rigs parkeren tussen de paaiende vissen is kolder en dus moet ik een plan bedenken. Dat plan ligt voor de hand. Zo dicht mogelijk bij de paaiplek vissen, op net iets dieper water. En dan maar bidden. Een verslag van twee sessies.

 

 

Gisterenochtend. Het is 5.00 uur als de wekker afloopt. Lang leve de dagen met veel daglichturen maar zo vroeg opstaan zal nooit mijn hobby worden. Als ik echter een uur later in mijn stoel zak en tevreden naar mijn toppen tuur, is alles helemaal goed. Ik zie vissen naar de paaiplek trekken, een jonge ijsvogel krijgt vliegles en stort een paar keer, onder luid gepiep, te water. Mamma ijsvogel brengt visjes, ik zit middenin een aflevering van ‘Living Planet’ en verwacht ieder moment de zoetgevooisde en zachtrauwe stem van David Attenborough in mijn oor te horen fluisteren ‘Now the kingfisher, as the name would presume, is an excellent fisher.’

 

Ondanks mijn slappe lijnen krijg ik lijnzwemmers. Ik meet de temperatuur van het water, 12 graden. De vis begint nu overal te paaien. Dit is zeer ongewoon. Ik weet dat het nog steeds kan, maar heb er helemaal geen goed gevoel meer bij. Ik check Buienradar en zie dat het in de avond gaat afkoelen. Het besluit is genomen. Ik kom vanavond terug en hoop dat de vissen dan zin hebben in een ‘after-wip’-hapje. En zo geschiedt het. Voordat ik vertrek dump ik eerst nog een kilo zwarte ballen, die zien de koeten tenminste niet!

 

Na een helse rit van meer dan drie uur ben ik eindelijk weer ter plaatse. Het is alweer 21.30 uur als ik in lig. Het water kolkt niet meer, ik heb een supergoed gevoel. Boudewijn is ook op pad, hij gaat de vissen met drijvend aas te lijf. Wel bizar, drijvend vissen in het donker maar gezien zijn resultaten uit het verleden kan dit een zeer renderende bezigheid zijn. Helaas voor hem heeft hij enorm veel last van honden, die schrikken zich wanneer ze hem roerloos zien staan en blaffen de keel schor. Sukkels! Met mij gaat het beter.

 

Om 22.00 uur krijg ik iets wat ik wel als run mag bestempelen. Een serie piepjes. Bepaald geen streep maar voldoende reden om de hengel ter hand te nemen en de boel binnen te halen. Ik vermoed een brasem. Dan een klein schubje of zo. De vis doet heel weinig. De hele dril duurt nog geen minuut, eerder een halve, Het cliché is compleet als ik het net uit het water til en toch weer iets zwaarders voel dan verwacht. Pang! Weer een twintiger, de zesde alweer van dit jaar.

 

Boudewijn is vlakbij en komt toegesneld, dat is fijn, zo kan hij mooi een paar picjes maken en hoef ik niet te klooien met de camera op de bankstick. De vis schijt ondertussen resten zwart van Black Octupus ballen, ook daar word ik blij van. De theorie heeft gewerkt! Boudewijn gaat weer op pad en ik leg weer in.

 

 

Een prachtige schub met een ietwat rare staart...

 

Een half uur later krijg ik alweer een run. Deze keer snoei- en snoeihard. Ik schrik er van. Vlak onder de top hangt een vieze plastic zak in mijn lijn. De vis scheurt ver naar rechts. Die plastic zak moet er af. Met de hengel ver naar achteren probeer ik het ding te verwijderen, de spanning valt van de lijn. Shit! De vis ligt er af. Net op het moment dat ik de zak van de lijn verwijder, word de hengel zowat uit mijn hand getrokken. De vis hangt nog! En ragt nu naar links en pakt daarbij en passant mijn andere lijn op.

 

Erg veel heeft het allemaal verder niet om het lijf. De vis is supersnel maar laakt gewicht, een schub van een pondje of 15 is de haas. Een best wel lelijke vis met een rotte bek. Voldoende reden om niet te wegen en zeker niet te fotograferen. De vis maakt het allemaal niet uit en zwemt snel zijn vrijheid tegemoet. Verder vissen dan maar.

 

Het water lijkt wel dood te zijn. Boudewijn komt langs en we babbelen wat. Ik had bedacht om tot middernacht door te gaan maar half twaalf is ook goed. En dus ruim ik na precies twee uur hengelen op. De buit is binnen. Maar dan! Ik krijg het net niet uit elkaar! De pen verbinding zit zo vast dat het er op lijkt dat ik met een uitgeklapt net, op de scooter, de stad in moet rijden. Dat ga ik dus echt niet doen. Wat ben ik blij dat Boudewijn er is! We lopen samen een kwartier te hannesen maar dan lukt het. Jippie!

 

Twintig minuten later ben ik thuis. Het zweet op mijn rug is al weer bijna opgedroogd. De foto’s spreken boekdelen, de statistieken bevallen goed. Twee uur, twee vissen. En dan vergeet ik voor het gemak die ochtendsessie maar.