Hunkeren...

Het is avond en ik ben ongedurig. De druk van moeten presteren heeft plaats gemaakt voor de hunkering naar een vis. Ik heb geen zin om aan te sluiten bij de meute. Die vissen dan wel daar waar vele dikke karpers te verwachten zijn, maar ik wil ook rust. Die krijg ik. En ook nog een vis!

 

 

Een uur voor donker arriveer ik op de plek en baan me een weg door het riet. Ik zie direct een stuk of 80 brasems. Hmmm, niet helemaal waar ik op hoopte. Toch gooi ik wat brood in het water en wacht af. Uit het niets verschijnen drie schubs. Twee kleintjes en een lage twintiger. Ze cruisen maar niet erg hard. Ik verwacht wel dat ze zo gaan azen. Ik voer wat boilies op een paar plekjes, ik kan ze zo zien liggen op een halve meter water. Dan wordt het donker. Ik zet de penhengel onder een hoek van 45 graden tegen mijn tasje en vervang de korst voor een klont brooddeeg. De lijn recht naar beneden, onder de top. Als een vis het deeg pakt dan haakt-ie zichzelf. Iets wat ‘galgje’ wordt genoemd en veelal met een drijvende korst wordt gedaan.

 

Het word niks. Ik taai om middernacht af. Thuisgekomen besluit ik de wekker om 4.45 uur te zetten. Ik wil een vis. Ik moet dus niet zeuren, gewoon gaan. Ik ga. Voor het licht wordt ben ik er alweer. Al het voer ligt er nog. Dat is een slecht teken. Ik besluit toch te vissen. De linkerrig, ik vis nu op afstand, komt tegen de kant en is voorzien van een halve boilie en twee plastic maiskorrels. De andere deponeer ik naast een lelieveld, deze heeft een blockboilie en een halve roze popup op de hair. Ik vis met 40 grams lood dat ik semi-schuivend op de leader heb gemonteerd. En slappe lijnen.

 

Een aanbeet op de kanthengel. Het is een brasem. Als ik de voerplek later check, zie ik al de gebroken en halve boilies nog liggen! Die malle brammerd heeft dus precies de verkeerde gepakt. Die conclusie stemt goedmoedig. De zon neemt in kracht toe en ik begin langzaam te bakken. Juist als ik op mijn mat wil gaan liggen om eens stevig te tukken, krijg ik een harde run op de lelieveld-hengel. Eindelijk!

 

Toch een vis!

 

Een snelle vis scheert naar rechts. Richting het enige obstakel binnen 100 meter. Ik blok de vis en dat lukt vrij simpel. Het beestje is snel maar kan geen gewicht in de strijd gooien. Even later gaat het net onder een langgerekt schubje. Toch weer gelukt! Redelijk gaar besluit ik nog een keer te gaan verkassen. Ik blank, een kilometer verderop, nog een uurtje en besluit dan te stoppen. Ik heb mijn vis weer gevangen. Nu maar eens een dikke zien te verleiden.