Koud maar fijn...

Een regenachtig Paasweekend kon niet beletten dat er gevist werd. Natuurlijk niet! Die eieren zijn wel tof maar na een half dozijn is het wel lekker om buiten even te ‘luchten’. Da’s goed voor mij en beter voor mijn huisgenoten. Deze keer mocht ik weer een keertje op pad met mijn beste vriend. Doel? De Beulenpoel! Wapen? Eén penhengel met zijn tweetjes. Ik werd weer ge-asswiped en het voelde goed, read on dan!

Het is koud, mijn kleine man wil altijd vissen maar na een paar te late avonden knalt de kou er extra hard in. Er moet dus snel iets gebeuren want van actie word je warm. Ik bevoer een vijftal plekjes met wat gehakte boilies, wat broodkruim en minipellets. Ondertussen dood ik de tijd door allerlei slimmigheden met mijn mannetje te delen. ‘Kijk, zie je die V in het water? Da’s geen vis, da’s de wind! Daar, zag je die rietstengel plotseling tikken? Da’s een vis!’

'Onzichtbare' belletjes wezen de weg...
Na het voer een kwartiertje z’n werk te hebben laten doen is het tijd om de lijn nat te maken. Ik besluit eerst zelf een poging te wagen. Tussen twee rietjes staat het pennetje en loopt alras weg. Ik sla prachtig mis, beurt over. ‘Kijk pap, ik zie belletjes.’ Ik tuur me suf maar zie niks. ‘Daahaaaaaar! Kijk dan pap!’ Pap is stekeblind of zo want ik zie niks. Maar de kleine is overtuigd en dus leggen we in op de laatste plek die ik hier zou bevissen. BAM! De schavuit had gelijk en het staat 1-0! Nu ik weer. Ik zie riet dansen en doen, zelfs een rug. Appeltje, eitje toch? Maar weer sla ik mis. Grrr.

Daar staat-ie alweer te drillen!
Het water begint nu aardig te kolken en te doen, alsof ze plots het voer hebben ontdekt. Ik laveer tussen de hondendrollen en probeer een foto te maken van een vis. ‘PAAAAAAAAAAAP, ik heb er eentje hoor!’ En jawel, junior staat alweer vrolijk te drillen. Dat wordt nog wat de komende jaren. Ik vrees dat mijn primetime er op zit, maar ik draag met veel plezier (letterlijk) het stokje over.

Afgedwongen en niet meer koud...