Natter kan niet...

Gisteren, twee dagen voor de ‘echte’ sluiting van het roofvisseizoen, stond de laatste snoeksessie van 2011/2012 op de agenda. ‘Brother in rods’ was deze keer Pim. Het werd een levensgevaarlijk avontuur waarbij we beide tot op ‘den naad’ doorweekt raakten. En het regende niet eens!

We beginnen laat, zodoende kunnen we lekker lang doorvissen. Althans dat is het idee. We gaan voor groot, megagroot. Geen gezeur met stropdassies, alles onder 80cm komt de boot niet in. Dat laatste is gelukt. Tot in perfectie welteverstaan. We willen groot maar ook maagdelijk, geen betere keuze dan de enorme voorns te laten zakken op een water dat zo’n 25.000 hectare bedraagt. Knalt die dobber naar benee dan betekent dat serieuze shit, dat heeft het verleden wel uitgewezen.

Een 'luw' hoekje...
Nou, beste vrienden, er knalt helemaal niks naar benee. Wat er wel knalt zijn golven van anderhalve meter hoog, diverse malen hangen we ergens ‘mid-air’ om vervolgens met een ruggebrekende klap weer op de niet zo vredige baren terug te dalen. Het is echt link, naarmate de dag vordert trekt de wind nog verder aan en zelfs de golven in de luwe hoekjes beginnen witte kuifjes te krijgen.

De terugtocht naar de trailerhelling (of hoe je het randje beton ook wilt noemen), is een ware hel. De golven rammen woest op de boeg en binnen een minuut zijn we allebei helemaal doorweekt. Nog een wonder dat alle elektronica het heeft overleefd. We doen dan ook niet moeilijk bij de helling en stappen gewoon het water in. Natter dan nat kan niet.

Levend terug!
Helaas, de 123cm vis waar ik stiekem op gehoopt had, mag nog een jaartje groeien. Het was wel weer een avontuur. De baitcasters mogen het vet in en komen daar in oktober pas weer uit. Tot die tijd? Yes! Lekker hengelen op hangbuikies! Oink!