Maart moet het doen!

Februari was een povere maand om te karperen. Althans voor mij, ik ving precies nul vissen. En geloof me, ik heb het echt wel geprobeerd. Het ijs schopte natuurlijk wel behoorlijk wat roet in het eten maar er lag voldoende groot water open om toch hoop te hebben. IJdele hoop, zoals nu blijkt. Maar het is nu maart! Nieuwe kansen dus. En als de aftrap van deze maand als een voorbode mag worden gezien, dan gaat er grof geslacht worden. Twee uur terug na een weekje uitwaaien stond ik alweer te genieten van een brok karpergoud…

De ‘Lijkengang’, de plek waar Ollie en ik zo lekker stonden te harken in de tweede week van januari. Twee weken geleden zijn we weer begonnen met voeren. Eerst tussen de schotsen door, nu gewoon weer als vanouds tussen het drijfvuil van de grote stad. Prima. Het plan was ook nu weer bijzonder eenvoudig. Zondagochtend drie uurtjes hengelen. Geen hogere wiskunde. Maar toen!

De verwachting was dat ik in de middag van zaterdag weer ter plaatse zou zijn. Nog even voeren en zondagochtend dan op pad dus. Maar het karperbloed kruipt waar het niet gaan kan en als ik om 15 uur de spullen uitlaad, gaat de telefoon, het is Ole: ‘We moeten gaan ouwe, niet zeuren, pak je fiets, ik haal de hengels op en we gaan, zie je zo’. Tja, tegen zoveel logica valt weinig in te brengen. Aldus rot ik alle vuile was in een hoek, grijp een zak met krentenbollen en een fles water en een half uur later zit ik aan de gracht. Bam!

De bekende junks passeren en begroeten ons alsof we oude vrienden zijn. Een paar juten op de fiets zwaaien ons vriendelijk toe maar schudden tegelijkertijd meewarig het gehelmde hoofd. De tijd verstrijkt en het had eigenlijk allang gebeurd moeten zijn. Als ze er liggen dan vang je ze. Dat is de gedachte. Als er na twee uur dan eindelijk een hengel kromtrekt zijn we eigenlijk meer opgelucht dan blij. De vis is er nog! Dat is het belangrijkste om te weten. Al die keren voeren zijn niet voor niets geweest.

Mijn god, wat heb ik dit gemist! De vis doet weliswaar niet veel en blijft vlak onder het oppervlak. Geen angst voor verborgen obstakels dus. Twee minuten later is het pleit beslecht en ben ik mijn tweede twintiger van 2012 rijker. Een prachtige, geblokte schub met een brede nek en een supergaaf bekkie, schijt de mat onder met gele drab… Instant8! Yes, nog meer bevestiging.

11,5kg aan goud vlees, hier word ik gelukkig van...

Nog maar een keer, dat heeft-ie wel verdiend!
We vissen nog een half uurtje door maar het wordt donker en koud. Tijd om te nokken, de buit is binnen. We vieren de vangst met een Bockbiertje en wat oude pinda’s. Thuis wacht de vuile was. Terug naar het echte leven maar weer.