P'log: De Bakman...

Ik vind mijzelf niet ouderwets. De emancipatie van vrouwen, dieren en planten kan rekenen op mijn warm enthousiasme. Dat er mannen zijn die stofzuigen, lusjes aan handdoeken naaien en luiers verversen, kan ik allemaal billijken, begrijpen zelfs. Ik ben er gewoon vóór! Maar mannen moeten wel mannen blijven. En dan heb ik niet over het verschil in fysiek met vrouwen, ik heb het over wat er in ‘het koppie’ omgaat en vooral hoe dat aan de rest van de wereld wordt getoond.

Een echte man kookt, doet boodschappen, lapt de ramen. Een echte man heeft eens in de zoveel tijd zwarte muk onder z’n nagels, modder op z’n broekspijpen, rooddoorlopen ogen van een avondje doorzakken, krassen op zijn jatten van een plotseling doe-het-zelf klusje of een niet zo goed gelukte kieuwgreeplanding, een echte man mag zelfs af en toe een beetje stinken. Een echte man laat zich echter nooit op een bakfiets zien. Mannen op bakfietsen zijn geen mannen. Mannen op bakfietsen zijn sexloze wezens, eunuchs, niet wat God bedoeld heeft.

Vrouwen op bakfietsen zijn al erg. Bakfietsen zijn per definitie de grootste ergernis sinds de millenniumwisseling. Maar mannen op bakfietsen? Een grovere belediging voor het mannelijk ras bestaat er niet! Hadden we eerst de Metro-Man, hebben we nu de Bakfiets-Lul. Had de Metro-Man nog wel iets sjieks, de Bakfiets-Lul is niet meer dan een grote belediging voor zij die wel staand plassen.

De Bakman is bijna altijd een klein kereltje. De lengte van zijn bakfiets moet de aandacht afleiden van zijn gebrek aan groeivermogen. Al hebben ze haar, het blijven kale kutkabouters. Mijn grootste walging gaat uit naar het konijn dat zijn, ook al niet erg indrukwekkende, kind dagelijks naar de school naar die van mij ‘bakt’. Amper vijf voet en ‘het’ loopt alsof het Sly Stallone is gedurende Rocky V. Zijn bakding parkeert hij steevast op de meest onhandige plek, met zijn pronte borstje naar voren beent hij met brede pootjes naar de klas en levert hij zijn kind af. Zijn gebleekte en smetteloze spijkerbroekje heeft hij extra hoog opgetrokken, tot zijn naveltje, zodat het lijkt dat hij lange benen heeft. Tussen zijn riem en zijn hoofdje zit amper twintig centimeter. Zijn handen zijn gemanicuurd, nagels heeft hij niet.

Echte mannen heb je in al soorten en maten. Ik ken ze die overdag in driedelig grijs en gelakte schoentjes wijs doen tegen mensen met minder hersenen en thuis gekomen opeens de behoefte hebben om een boom om te hakken. Ik ken ze die in uniform lopen, soms zelfs met een ‘vlammetje’ op de schouder maar s’avonds gewoon de schuur induiken en in een emmer met karpersmurrie gaan lopen roeren. Ik ken ze, ik ken ze allemaal. Maar ‘mensjes’ met bakfietsen wil ik niet kennen. Ik vind ze eng, ik vind ze vervelend, irritant en vooral man-onwaardig. Ik ga strijken.