Voeren voor beginners...

Afgelopen dinsdag ‘moest’ ik weer voeren. Nou! Dan weet je het wel! Hieronder een kort verslag van mijn belevenissen.


Op maandag waren Boudewijn en ik samen een uurtje op pad. We vonden een plek waar het werkelijk ‘stierf’ van de jagende snoeken. Echt belachelijk. Soms waren er wel zes kolken tegelijkertijd. En wat vingen we? Niks, helemaal geen ene mallemoer. Dertig verschillende kunstaasjes mochten niet baten. Een blank op snoek! Damn! Dinsdag besloot ik revanche te nemen.

Doodaas moet de uitkomst bieden. Aangezien mijn vriezer vol met pizza’s en homemade zuurkool zit maar van mooie voorns ieder spoor ontbreekt, zie ik mijzelf genoodzaakt even wat witjes te tikken. En wat een gekloot was dat zeg! Het dobbertje van mijn witvisboeltje gaf de hele tijd leven maar ik kon gewoon niks haken! Na een half uur wist ik een witje van een centimeter of drie boven water te toveren. Dat schoot dus niet op!

Twintig meter verder is het direct raak. Deze keer is een voorn de haas. Maar het ding is over de 30 cm en dat vind ik te groot. Mijn emmer blijft leeg. Eindelijk weet ik, na nog een uur gehannes, mijzelf de eigenaar te noemen van 9 prima voorns. Let’s go!

Het snoeken gaat een stuk makkelijker. Al na twee minuten loopt er een dobber weg. Een beetje vreemd weliswaar, alsof er een heel klein visje tegen mijn voorn loopt te headbangen zeg maar. Na een halve minuut ben ik het zat en geef een beuk. Een vadsige tachtiger is het resultaat. Prima gehaakt overigens.

Rare aanbeet, prima vis!
Een paar minuten later, ik heb opnieuw ingegooid maar ik lig niet ‘lekker’. Te dicht tegen de overkant aan naar mijn mening. Ik trek de boel een paar meter uit de kant en terwijl het witje naar de diepte ‘dwarrelt’ is het alweer raak. Precies een eendere aanbeet. Deze keer sla ik hopeloos mis. Nu duurt het 10 minuten. Een prachtige aanbeet, helemaal goed! ‘PLOP’, en weg is de dobber. Juist als ik wil aanslaan komt er een grote groep schoolkinderen langs. Daar heb ik dus geen zin in. Als ze voorbij zijn komt de dobber omhoog en gaat nooit meer onder. Fuk dat!

Ik besluit even te gaan internetten op mijn telefoon. Ik vis tegen de wind in en mijn dobbers komen alsmaar dichterbij. Een meter voor mijn eigen kant krijg ik beet, heel bizar. Voordat ik kan aanslaan moet ik eerst 20 meter lijn binnendraaien dat als een soort van spinaker de drift versneld heeft. Ik sla raak. Een vieze vis hangt aan de dreg. Best lang, 92 cm, maar smerig dun en ook nog eens voorzien van een gore zweer. Ik maak wel een foto, die heb ik gebruikt voor het logo van dit verslag.

Ik ben er alweer klaar mee. Ik moet verdorie ook nog voeren. En dat doe ik.