Wordt het beter?

Het kan verkeren. Soms lukt alles, maar soms zit echt alles mee! Ik kan niet zeggen dat ik slecht vang, bepaald niet. De aantallen en de formaten staan eigenlijk niet in contrast met de tijd die ik sinds 1 januari in mijn visserijtjes investeer. Ik ga weliswaar vaak, maar altijd heel kort op pad. En zo doet Boudewijn het ook. Ook hij vist vaak en kort en vangt daarbij bovengemiddeld veel en vooral ook grote vissen. Van de week beleefden we samen een middag waarbij echt alles mee zat!

Als je maar vaak genoeg gaat vissen dan val je vanzelf een keer met je neus in de boter. Een waarheid als een koe. Die koe kwamen we van de week tegen tijdens een sessie van vier uur op twee verschillende plekken. De eerste stek is er eentje waar ik onlangs een hele grote snoek verspeelde. Ik had het beest al in zijn nek maar kreeg ‘m niet 1-2-3 gekeerd om ‘m in de kieuw te pakken, de dreg liet los en de snoek zwom weg. Er zit veel roofvis op het Tochtgat, zo noemen wij de plek omdat het er altijd idioot hard waait. Veel snoek maar ook veel snoekbaars, grote snoekbaars welteverstaan!

Met kunstaas hebben wij daar al diverse keren goed geslacht. Tien worpen, vijf vissen, dat soort bizarre statistieken. Maar met dood aas is het eigenlijk best wel slecht. De aanbeten komen wel maar we slaan gewoon alles mis. Heel frustrerend. Nu weet ik wel dat een grote snoekbaars heel anders een dood visje pakt als een snoek, veel voorzichtiger dus, maar ja! Hoe weet ik nou of een snoek of snoekbaars m’n voorn gepakt heeft? Ik zie dat verschil dus echt niet.

Pakt een snoek het visje dan is een paar seconden wachten genoeg. De dreg zit steevast voor in de bek of in een scharnier. Dat werkt bij snoekbaars totaal niet. Vandaag kwam ik daar achter. Tot zover de inleiding, dan nu het visdagverslag. Ben je klaar? Het wordt een feestje, zet je fopneus maar op!

Als we bij het Tochtgat aankomen is het verbazend genoeg bijna windstil, bijna dan. Vier voorns gaan richting de horizon en het, hopelijk korte, wachten kan beginnen. Het iele briesje maakt dat we prachtig traag kunnen driften. De hotspots worden zodoende afgeharkt maar van vis geen teken. Na anderhalf uur is Boudewijn het zat. Hij bouwt één doodaashengel om tot kunstaasstok en gaat lekker casten. In mijn tas heb ik een doosje met Sandra’s. En een schaartje. Het schaartje roept: ‘knip met me’, de Sandra’s gillen: ‘vis met ons!’ Maar ik blijf sterk. Ik drift door. Dan een brul, Boudewijn heeft een dikke snorkel weten te verleiden op een Manta-look-a-alike. Een grote, dikke snorkel welteverstaan!

Een snorkel op een jerk... Hoe verzin je het?

Toffe vis, tegen de tachtig aan!
De geluiden en smeekbedes uit mijn tas worden luider en dwingender. Maar ik geef niet toe. Ik moet en zal zo’n stomme reuze schele pos op een dooie voorn vangen. ‘Plop’ zegt dan eindelijk mijn dobber. Direct slaat de twijfel toe. Moet ik slaan? Moet ik wachten? Ik wil geen slikker? Wat is het verdomme? Een snoek of zo’n verdraaide glasoog? En dus sla ik. En ik sla mis. Heel erg mis. Diverse harde vloeken verlaten mijn mond, ik heb mijzelf even niet in de hand. De dobber landt 10 seconden later op exact dezelfde plek en tot mijn stomme verbazing zakt de dobber direct weer weg! Wat?

En nu wacht ik. De dobber kan ik volgen, die gaat naar links. Normaal had ik al geramd, nu niet. Ik wacht. Dertig seconden, een minuut. Er gebeurt niets. Dan opeens spuit de hele handel weg, echt hard! Bam! Ik ram alsof mijn leven er vanaf hangt. Yes! Het ‘ding’ hangt! Als de prikkels boven water komen, weet ik genoeg. Een stekelridder! En gewoon minimaal, voorin de bek gehaakt. Ik ben blij, heel blij. Het is gelukt. We taaien af, hier zijn we klaar.

Echt blij, eindelijk gelukt!
Op de tweede plek is het voornamelijk snoek dat de klok slaat. En dat betekent dat we ouderwets snel kunnen aanslaan. Boudewijn gaat ook weer met twee stokken dobberen en zo komt het dat er binnen no-time vier olijk oranje drijvertjes het wateroppervlak versieren. Maar niet voor lang! Want opeens zijn er nog maar drie. Juist de drijver waar ik naar aan het kijken was, is ‘weggeplopt’. Tof. Ik tel tot drie en geef een ferme beuk. Normaal geeft de boel onder water wel een beetje mee, nu lijkt het er wel op of ik mijn dreg in een biels ram. Dat klopt eigenlijk ook wel een beetje, achteraf gezien.

Het water is hooguit twee meter diep maar het duurt gewoon minuten voordat ik een glimps van de vis kan opvangen. Onderwijl is Boudewijn druk aan het filmen. Als het ‘ding’ bovenkomt ben ik eerst wat teleurgesteld. Een tachtiger! Maar de vis hangt schuin naar beneden en ik zit er finaal naast. Gelukkig maar. Met iedere 10 seconden drillen, groeit de vis een centimeter. Ik dril minutenlang, reken het zelf maar uit. Dan is het zover, de eerste echte beuker van het jaar voor mij. En nu schiet er niks los, nu gaat alles goed. En terecht. De foto zegt genoeg lijkt me.

Tja...
Als ‘das Beist’ weer zwemt is het de beurt aan Boudewijn. Met doodazen vissen we ‘run-om-run’, dat is veel leuker. Beide zijn we van mening dat het de hoofdzaak is dat die vis gevangen wordt, wie ‘m vangt is minder belangrijk. En weer is het mijn dobber die na 10 minuten verdwijnt. Boudewijn doet alles goed en slaat beheerst aan en raak. Wat er bovenkomt is echter niet wat we verwachten. Een krielkip van 40 cm of zo! De blik in de ogen van mijn vismaat, van ontsteltenis en oprechte verbazing, is goud waard. De vis mag ongekiekt terug.

‘Die tellen we niet ouwe, de volgende is gewoon voor jou’, deel ik hem mede. Hij zou hetzelfde doen. Dat weet ik zeker. Onderwijl arriveert Wouter, hij neemt de rol van cameraman op zich als nu Boudewijns dobber het hazenpad kiest. Een prachtige, koffiebruine midtachtiger maakt de dag af. Iedereen blij! Ik met mijn eerste doodaas-snorkel en dikke metervis, Boudewijn met zijn gruwelijke stekelkanon en Douwe Egberts-snoek. Zo hoort vissen te zijn. De vier uur zijn om, het is mooi geweest. Very fukking mooi als ik zo vrij mag zijn.

Wouter filmt, ik kiek...

Nog één keertje dan: 'Das Beist!'