Ran rules!

Vandaag stond een dagje opa’s en oma’s bezoeken op het programma. De hele mikmak leeft nog en is ook nog eens gezond. Wat dat betreft zit alles dus wel snor. Bij opa en oma één wordt de jolijt binnen gezocht. Beetje rossen met echte golfsticks tegen een balletje in de gang en diverse kamers. Bij opa en oma twee splitsen we op. Ik ga naar buiten met Kleine Grote Man. Je raadt nooit wat we gaan doen!?

Het loopt alweer tegen vieren als we eindelijk bij de visplek zijn. Het winterwindje is vies koud en lijkt wel dwars door Ran heen te snijden. Maar het deert hem voorlopig niet, papa heeft een vis beloofd! Twee voorntjes gaan de vaart, we wachten de 10 seconden tot de eerste aanbeet geduldig af. Ran staat klaar om te rammen en ik besluit hem te helpen. Eerst strak draaien, contact maken en ‘boem’! Het gaat helemaal mis. De geplande ‘boem’ is slechts een suf tikje. De vis springt uit het water en lost de dreg, ik schat de vis op mid-zeventig. Een minuut later verdwijnt de andere dobber. Nu sla ik zelf maar aan. Knetterhard en de vis hangt. Het is een goeie, potentiële negentiger. Ran drilt maar kan niet voorkomen dat de vis de kant en een dikke tak induikt. Dat had ik moeten voorkomen. Weer een vis weg! Damn!

Het duurt nu iets langer. Een paar honderd meter verderop en twintig minuten later hoor ik opeens een klein stemmetje: ‘pappa, ik heb er eentje hoor!’ En inderdaad! Ran heeft gewoon zelf aangeslagen (papa verklooit vandaag toch alles) en staat met een kromme stok. En het is weer een mooie vis.

Zelf 'geslagen' tachtiger!
Het wordt nu echt koud. We besluiten te stoppen. Tenminste, eerst nog even naar die eerste ‘gouden’ vierkante meter natuurlijk. Die twee vissen moeten er nog wel even uit. Dat juist dat ook nog lukt had ik eigenlijk niet verwacht. Maar het lukt. Terwijl ik met de tweede hengel bezig ben staat mijn beste vriend alweer te drillen. Hij kan wel wat hoor. De vis is een evenaring van zijn PR.

89 cm, een PR-evenaring!
Zelfs de midzeventiger geeft weer thuis. En eindelijk mag ik een vis vangen. Ran is inmiddels blauw van de kou en ondanks dat mijn hele instinct gilt dat het grote oogstuurtje is aangebroken, taaien we verstandig af. Een TOF uurtje!