Sneeuwsnoeken...

Een week geleden besloot ik dat ik klaar was met snoeken. Hoe stom het ook moge klinken in de oren van sommige minder fortuinlijke vissers; ‘ik heb mezelf een beetje kapotgevist op snoek’. Belachelijke aantallen en ook nog eens een zooitje grote bakken. Dit is geen zelfverheerlijking of zo, gewoon stomweg de waarheid. Op een gegeven moment is het klaar. Ik kan dan echt hunkeren naar een knetterharde blank. Wat beter te doen dan karperen bij een watertemperatuur van nauwelijks 3 graden? En dan ook nog eens op groot water?


‘As we speak’, onderhoud ik twee voerplekken. De ene al een maand of 5 (!!!) en de tweede sinds drie weken. Tijdens mijn vakantie wist ik twee vismaten bereid om het een weekje over te nemen. Erg tof. Maar nu ik er weer ben moet ik weer zelf aan de bak. Niet erg, leuk zelfs. En dus verliet ik vandaag rond half drie het huis. Op de man twee kleine zakjes met voer en…. Een spinhengel! Waarom ik die meenam? Geen idee!? Het ging helemaal vanzelf, zonder bij na te denken verder.

Als het voer er in ligt stuur ik weer aan op huis. Maar ik kom nooit aan. Opeens sta ik bij van één van mijn favoriete snoekvaarten. Hoe kan dat nou weer? Het is hondenweer, precies het weer waar ik van hou dus. Lekker rustig aan de waterkant! En voordat ik het in de gaten heb sta ik een brok kunstaas aan te knopen, de sneeuwvlokken deren me niet. Sterker nog, het kouwe gekietel op mijn wangen stemt mij vrolijk en voldaan. Nu nog een vis!

Ver hoef ik niet te zoeken. Het is echt bizar! De kolken zijn talrijk en ik sta de eerste 5 minuten enigszins verbijsterd te kijken naar het schouwspel. Een paar keer zie ik drie kolken tegelijkertijd. Ja, en dat allemaal in een gebiedje van 10 bij 15 meter! Er moet minimaal een dozijn snoeken liggen. Sommige vissen laten zich helemaal zien, zeventigers, tachtigers en vlak voor mijn neus draait ook nog een dikke meter weg. Die wil ik!

Twintig minuten lang gooi ik me helemaal scheel. Het kolken gaat door maar ik vang geen moer. De hele doos kunstaas gaat aan de wartel. Langzaam, snel, ratelend, rubber, flankend. Uiteindelijk is het de blauwe driedelige SD die uitkomst biedt. Bam! Knetterhard is de aanbeet. Zou ‘t ‘m zijn? Tis ‘m niet maar dat deert helemaal niet.

Een meneer wandelt langs. Hij heeft een hond. Een soort mislukte patrijshond. Of hij een fotootje wil maken? Dat wil hij wel. Hij doet dat erg goed, ik ben blij met het resultaat. Prachtig hoe die sneeuwvlokken door het beeld ‘scheren’!

Toffe foto! Bedankt meneer met de mislukte patrijshond!
Vijf minuten later hangt nummer twee. Iets kleiner maar net zo vet (zie logo). Tis wel weer mooi zo. Misschien dat ik van de week nog even terug ga met een paar dooie vissen. Die meter moet er uit! Ik zou zweren dat er Rolf op de linkerflank stond. Damn! Wat is dat karperen leuk!