Waar baars zit...

De mensen die mij al wat langer kennen weten dat ik een ontzettend gedreven snoekvisser ben geweest. Van september tot de sluiting van het seizoen, week in, week uit. Iedere keer maar weer op pad om aantallen te scoren, of die ene buffel aan de schubben te komen. En opeens is daar de zin weg! Het lijkt er op dat die zin er nu weer is, maar dan anders….

Het struinen langs sloten en vaarten is leuk en productief maar ik kan er de ‘drive’ niet meer voor opbrengen. Als je eenmaal de zoete smaak van een grootwatervis hebt geproefd, dan kan een dril op ondiep water weinig bekoring meer brengen. Althans, dat geldt voor mij. Op dit moment. Alles kan veranderen.

Maar sinds afgelopen zondag weet ik dat ik een denkfout heb gemaakt. ‘Grootwatervis’ stond voor mij altijd synoniem met grote snoek, minimaal een meter, liever 110cm. Klinkklare onzin natuurlijk. Dat ‘grootwater’ slaat op de grootte van het water, niet op de vis. Dan rijst daar natuurlijk meteen de volgende vraag….. Kan ik weer helemaal blij worden van een medium vis maar dan op maximum water? Ja, dat kan ik. Tot zover de inleiding.

De tijd van spinners en de J-11 ben ik wel voorbij. Het liefst smijt ik met groot rubber, hout en kunststof. Hoe groter, des te beter. Of eigenlijk, leuker. En dus toog ik afgelopen zondagmiddag, na de vroege karpersessie, richting Noord. Een tas met louter groot kunstaas en een stevige pook als gereedschap. Noord? Ja, Noord. Want daar stonden André en Tsak gezellig baarzen te tikken in het IJ. En waar baars zit….

En ik beleef me daar een tof uurtje! Al vrij rap krijg een harde beuk op mijn 39 cm lange BullDawg, de vis hangt niet en laat zich ook niet zien. Tsak hangt een dooie baars onder een dobber en probeert de vis te verleiden. Ondertussen smijt ik met een zinkende Fatso. Het geluk is aan mijn kant want de vis hapt opnieuw en deze keer hangt-ie wel. Ik ben wel wat verbaasd over het formaat maar het voelt goed.

Brutale rakker!
De grote Balzer Barsch moet het gaan doen. En die doet het! Althans, ik krijg binnen tien minuten twee aanbeten en even zoveel lossers. Deze vissen laten zich wel zien en zijn ook eigenlijk best wel mini. Waar zijn die groten dan? Dan maar jerken met een zelfbouwtje. En dan word ik opeens heel blij. Een bak van een vis met een opvallend lichtgroene harses, volgt mijn hout. Maar happen ‘ho maar!’ Ik bespeur geen enkele frustratie bij mezelf, dat was een paar jaar gelee wel anders. Natuurlijk houd ik wel de schijn op en vloek er gezellig op los.

Met het IJ op twee minuten scooteren is het eigenlijk raar dat ik niet eerder dit soort acties heb ondernomen. De lol die ik had was als vanouds en het smaakt naar meer. En dus ga ik nu op pad. Eventjes een uurtje chillen met een jerkstokkie. Lekker!