Zagerij de Kwezel

Ik voel me raar. Tot een paar minuten geleden kon ik het gevoel niet goed plaatsen maar nu weet ik het! Morgen ga ik vissen en ik ben gewoon een beetje opgewonden!

Nu denk je wellicht dat ik dat gevoel wel vaker heb. Dat klopt dan, maar voor de helft. Inderdaad, de avonden voor de ochtenden dat ik ga vissen, brengen altijd een bepaalde spanning met zich mee. Echter, hoe vaker je vist, en dan echt ongeacht hoe goed of slecht je vangt, het gevoel wordt minder. Maar nu ben ik gewoon opgewonden. Eigenlijk niet een klein beetje, eigenlijk best wel heel erg. Ben benieuwd of ik straks wel slapen kan!

Je eerste reactie is nu natuurlijk; ‘WTF? Is die ouwe seniel geworden of zo? Douw een rietje in z’n strot en sluit z’n internet af’. En terecht! Het klinkt, alles zo teruglezend, ook wel erg week. Maar, damn, het klopt en ik kan het gewoon niet anders verwoorden! Want…

Morgen ga ik vissen op het water waar mijn PR zwemt. Waar ik de eerste drie jaar lang geen moer ving en vervolgens het trucje door had en niet meer blanken kon. Drie jaar blanken en dan triple-runs verzilveren. Het KKW is voor mij het levende bewijs dat vissen meer te maken heeft met slim zijn dan stom in een tentje zitten wachten. Dat kan immers iedere kneus.

Ik ga helemaal niet zeggen dat ik morgen een vis ga vangen. Omstandigheden veranderen en het is alweer bijna twee jaar gelee dat ik überhaupt een lijn nat hebt gemaakt in dat mooie water. Het doet er ook helemaal niet toe. Ik wil gewoon weer genieten van die verre horizon, lachen om die suffe dodaars en met een beetje geluk is mijn mascotte van weleer ook van de partij. Robin heet hij, hij heeft een rood borstje.

Om 5 uur gaat de wekker, om 6 uur lig ik in. Ik kan niet wachten! Echt niet!