Ons dorp...

Zondagochtend vroeg. Heel vroeg. Grote kleine man en ik gaan op pad. Op de man twee hengels, een net, wat boilies, een pot koffie, een zak taai taai en natuurlijk drie fristi’s. Twee mannen. Eén grote grote, één kleine grote. Eén doel…. Karper! Grote kleine man laat zien wie de baas is. En terecht!

De boel ligt nog voor het echt licht is op de plek. Frappant hoe rustig het is op straat. Twee keer spugen en je staat op de Dam maar als je nu je ogen dicht doet dan waan je jezelf in het bos. ‘Tok tok tok’, een specht hakt woest in op een dode tak. Amsterdam blijft gewoon een dorp, zal nooit een stad worden als London, New York of Bangkok voor mijn part. Gelukkig maar!

We klokken onze respectievelijke drankjes weg en na drie taai taai-popjes de man, is het de hoogste tijd om over te gaan koppen. Met gevaar voor ernstig nekletsel, komen we een paar keer tot vijf! Iets piept! We checken de hengels en juist als we ons weer om willen draaien om verder te ballen, knalt de rechterhengel krom. Hoi! Vrij rap voel ik dat het hier om een kleine broeder gaat die de obstakels nooit zal bereiken, en dus mag mijn kleine gabbertje de rest doen. Als de vis het oppervlak breekt, moet ik even slikken! Tering! Een mooie rijen. Dat het beest niet zoveel power heeft komt door de kleine, afgekloven staart. Ook de borstvinnen stellen niet veel voor.

Best wel zwaar zo'n ding!

Voor de volledigheid, de andere flank...
Toch wel weer gruwelijk dat we dit samen meemaken! Ik verwacht nog wel een vis maar het blijft vreemd genoeg stil. Ach, ook goed! Als we na drie uur netto vistijd aftaaien kunnen we één prachtige vis bijturfen. En, misschien nog wel belangrijker, een overkoprecord van elf! Vet!