Ritme...

Terug. De vakantie zit er weer op. En wat duurde die lang dit jaar! Niks geen klachten hoor! Ik heb grandioos genoten met mijn kinderen en heerlijke tijden beleefd. Maar een beetje ritme is ook wel weer okee. Daar kan ik dan mijn visplannen weer op afstemmen, als je begrijpt wat ik bedoel…

Een weekje Texel zit er weer op. Dat eiland is bijna mijn tweede huis, minimaal drie keer per jaar ben ik er. Tegenwoordig meestal, net als Koen, met een vlieger, maar deze keer had ik toch maar een ouwe strandstok meegenomen. Een ons zagers en twintig pieren en diverse potentiële stekken zouden het moeten gaan doen.

Uiteindelijk hebben we drie keer een half uur gevist. Resultaat? Eén bot! En dat was in ieder geval één vis meer dan alle andere vissers die ik heb gesproken. Dat is dan wel weer leuk! Paal 11 bleek de hotspot en bij windkracht 6 wist ik de aanbeet geheel te missen en kwam er pas achter dat er een vis aan de lijn hing bij het indraaien om op te ruimen.

Winderig botje...
Terug. En die vis mocht weer zwemmen. Catch&Release op zee! Leipe shit ouwe. De Duitser in zijn lieslaarzen die even verderop al de hele ochtend stond te blanken, begreep er duidelijk geen scheiβe van. Ik begrijp niet waarom we op zoetwater met 20 cm dikke onthaakmatten naar het water gaan en op/aan zee gewoon ongegeneerd alles de hersens in slaan. Effe seiken hoor: Ik zie trotse vissers met een partij dooie platvissen op de foto gaan. Wat de fuk!? Wat is het verschil met bowfishing? Ooooo! We eten ze op! NEEEE! We willen stoer doen omdat het piemeltje te klein is of niet meer functioneert. Uitgeseken.

Het normale leven begint weer. School, voetbal, musicalschool. En vissen! Na twee maanden van zowat geheel onthouden (zo voelt het), gaat het gas er nu keihard op. Ik moet en zal nog een handvol schitterende vissen vangen. En daar ga ik mijn gloeiende best voor doen! Boem.