En tot ziens...

Het is weer begonnen. Het karperen dus. En meteen maar een nieuwe plek! Dames, heren, jongens en meisjes, ik geef u ‘Het T-bone Kwartier’. En neem meteen alweer afscheid…

Iedere visplek heeft voors en tegens. Heerlijk rustig is T-bone, geen geseik met mensen, honden of andere irritantigheden. En als er bij de allereerste sessie ook nog eens binnen één minuut een hengel afloopt, dan zou je denken; ‘hatsee, de komende maanden zit deze jongen onder de pannen!’ Er schuilt echter een pofaddertje tussen het riet. Ik leg het uit.

Twee dagen heb ik gevoerd, en ook twee dagen gepeild. De eerste keer vissen is gewoon een proefsessie, een vis vangen is leuk maar niet noodzakelijk. Die eerste keer vindt gisterenochtend plaats. Wanneer ik net na zonsopkomst arriveer, ben ik al meteen hoopvol gestemd. Het water ligt er weliswaar als een spiegel bij maar ik zie diverse vissen draaien en rollen.

Ik vis over een hoge rietkraag heen. Ik wil die rietkraag niet slopen en dus moeten de hengel in de ‘afweergeschutpositie’. Achter die rietkraag ligt een paar meter water en dan een oude schoeiing. Wil ik behoorlijk kunnen inwerpen dan moet ik het water in. En dus heb ik mijn waadpak aan. Helemaal prima, niks aan de hand. Het water tussen het riet en de schoeiing blijkt iets dieper dan ik had gedacht. Het reikt tot mijn middenrif. De oude houten schoeiing is zo’n 40 cm hoog en komt dus tot mijn kin. Dat gaat een probleem worden met drillen en al helemaal met scheppen!

Afweergeschut...
Als ik hengel drie op de pod leg krijg ik direct de kans om te controleren of deze angst gerechtvaardigd is. De middelste hengel buigt door en als ik ‘m op pak, begint de slip met grote snelheid lijn af te geven. Van achter het riet stop ik de vis af, deze ligt nu achter het talud. Daar maak ik me geen zorgen over. Knappe mossel die mijn 55/00 voorslag in tweeën snijdt zolang ik weinig druk op de lijn houd. Even later sta ik achter de schoeiing en geef lijn. De vis komt weer op gang en zwemt van het talud af en het wijd op. Prima.

De eerste vijf minuten gaan lekker. Het is weliswaar raar om ‘over een muurtje’ heen te drillen maar zolang de vis nog ver weg is, is dit geen probleem. Op een meter of vier water zwemt de vis zich vast in onderwatergroente. Lijn slap, even wachten en weer verder drillen. Dat gebeurt vier keer en dan ligt de vis voor mijn neus. Althans, voor mijn neus maar achter het hout!

Een gekut van jewelste volgt. Terwijl ik zo bezig ben, weet ik het eigenlijk al. Dit is geen goed plan. Mocht ik hier onverhoopt een buffel haken dan is de kans dat het mis gaat te groot. Zelfs deze schub, geen minivis maar zeker geen kanon, krijg ik maar met de grootste moeite in het net. Het over het hout tillen van het net is lastig maar dat lukt nog redelijk.

Snel succes...
Na de foto en de release moet ik bezinnen. Wat een ontzettend snel resultaat weer. De eerste gedachte is natuurlijk dat ik hier door moet gaan. Maar wat als ik die buffel haak? En ‘m dan verspeel voor het net? Dat gaat gebeuren. Ik weet het zeker. Bijna zeker. Enigszins droef neem ik dus een wijs herenbesluit. Bedankt T-bone, het is was een kort genoegen. Ik taai af, het is 10 uur.