Agentes in bikini!

Er komt een ‘klein’ buitje aan vanuit het Westen. Ongeveer zo groot als Engeland, niets om me zorgen over te maken dus. Voor de zekerheid bind ik een pluutje bij de hengels. Gisterenmiddag 17.00 uur. Ik ga vissen, instant op groot water. Lees door voor wat er geschiedde.

Het is precies 18.00 uur als ik neerzijg in mijn luxe reclining carpseat en besef hoe gelukkig ik ben. Om een snelle aanbeet af te dwingen laat ik een zacht boertje. Het brengt een beetje van de zelfgemaakte tomaten-paprika soep omhoog. Deze keer smaakt-ie zuurder dan een paar uur eerder. ‘Psssst’, zegt een koude Grolsch, ‘klok, klok, klok’, laat mijn dorstige keel weten. Het is begonnen.

Piepende remmen. Ik schrik maar niet al te hard. Twee dienders op mountainbikes stoppen en inspecteren mijn scooter die half in de bosjes staat. Ze zien mij niet, echt scherp zijn ze niet. De vrouw pakt haar portofoon en het ziet er naar uit dat zij de meldkamerwil laten weten dat zij een gedumpte scooter heeft gevonden. Tijd om in te grijpen. Ik schraap mijn keel en wek een hoestje op. ‘O, is die van u meneer?’ ‘Jawel’, kan ik niets anders dan bevestigen. ‘We letten wel goed op hè meneer?’, bedelt de mannelijke juut om een compliment. ‘Dat doe je goed man’, vervul ik zijn wens. Ik wil dat ze weggaan. Ze gaan weg.

Met het intreden van het donker, melden de eerste regenbuien zich. Ik trek de plu wat lager en zet de capuchon van mijn hoodie op. En plots bevind ik mij op een wit strand met damesagenten in bikini die gestolen brommers uit zee halen. Heel vreemd. ‘Piep’, zegt een hengel, ik ben er weer.

Eventjes na negenen knalt de middelste stok krom. Wat volgt is een rare dril in de stromende regen. Al vrij snel zwemt de vis door mijn linkerlijn en weet vrijwel direct een verzonken tak te bereiken. Ik trek, er gebeurt niets. De lijn slap dan maar. Dat werkt, de vis gaat zwemmen en met enig geweld sleur ik de vis weg bij het obstakel. Na nog een kwartiertje ‘getouwtrek’, duw ik het net verbaasd onder een klein spiegeltje. Het voelde zoveel groter!

Bijna rijtje met grootheidswaanzin...
Het maken van foto’s verloopt moeizaam doordat de regen mijn infrarood-afstandsbediening frustreert. Ach, boeien! Ik besluit nog uren door te gaan, zeker tot 1 uur. Maar om kwart voor 11 wordt het plots even droog. Ik tel mijn zegeningen en pak razendsnel in. In de motregen tuf ik terug naar de Jordaan, juist als ik arriveer breekt de hemel open, wat een mazzel!