Nat Vlees

De traditie van de afgelopen 10 jaar wil dat ik steevast op 1 januari een snoek vang. Dat is tot nu toe altijd gelukt. Immer met een brakke bek maar altijd met een vieze grijns wist ik op 1-1 een groenjas of meer binnen te takelen. 2012 dan. De ban is doorbroken, ik heb het stokje over moeten geven…

Gisteren. De aankomst bij opa en oma, alwaar oud&nieuw wordt gevierd, is wat mij betreft te laat. Het hikt al tegen half vijf aan en het is al zowat donker. Prima tijd om je op bitterballen en koud bier te storten maar ik wil toch nog wel effies hengelen. Against all odds smeer ik ‘m en werp wat worpjes terwijl de wereld donker en dronken wordt. De haring die hapt is welkom en mag snel weer terug. Het is inmiddels pikdonker en ik wandel al waaierend terug. Diverse mensen zijn al bezig met het in de berm rammen van stalen pijpen. Voor vuurpijlen zeker. Tot mijn stomme verbazing bonkt er plots iets aan mijn hengel! Het blijkt een best forse vis te zijn van zo om en nabij de 80cm. Nu ben ik echt tevree. 2011 is klaar!
Als verwacht gaat er voldoende bier doorheen en tegen half drie rol ik, samen met mijn kleine man, de twijfelaar in. Er zit een prima kuil in het matras waardoor we de komende 6 uur als een stelletje woelmuizen tegen elkaar aan liggen te rotten. Top!

Terwijl het huis nog in slaperige vrede verkeert, trek ik mijn broek aan en trek de wijde viswereld in. Dit kan niet misgaan! Tuurlijk, ik ben zo brak als een Maleier en af en toe tolt de horizon, maar, whatever! Ik mot een vis vangen.

Twee uur en evenzoveel gemiste aanbeten later, wankel ik het huis weer binnen. Kut! De traditie is om zeep. Drie bakken koffie en een oliebol werk ik naar binnen. Ik loens wat naar de trap naar boven. Daar staat een bed met een kuil. Daar wil ik eigenlijk nog wel eventjes in tukken. Ik sta op. Ik heb een doel. In ben bijna bij de trap. Dan een stem. Een kleine stem. ‘Pappa, zullen we vissen?’

Alsof er een waterval van Spa Reine door mijn lichaam golft, ben ik plotsklaps weer helemaal bij. Ik maak een witvis-stokje gereed en jat een wit bolletje uit de keuken. Een emmer met slootwater complementeert het geheel. Kleine man en ik gaan vissen!

Mijn liefste gabbertje kan een beetje hengelen. Hij tikt de ene na de andere voorn uit de sloot. De emmer wordt te klein. Ik regel een teil. Het is opvallend te zien hoezeer het formaat verschilt van de witjes. Veel kleintjes van 8cm maar ook een paar ‘bakstenen’ komen boven water. Dan gebeurt er iets wat deze eerste januari tot een historische zal maken. Een kolk!

Nu is echt alle brakheid verdwenen. Ik spurt de garage in, pak m’n spinhengel, hang een stinger aan de onderlijn, snij een oude wijnkurk voor de helft in en tenslotte gaat er een voorntje aan de dreg. Dood natuurlijk of in ieder geval klinisch de weg kwijt. Kleine man ziet het gebeuren en het witvishengeltje is opeens niet meer interessant. Logisch toch? En wat er dan gebeurt!

De 'uitgekiende' aanbieding...
Voor alle duidelijkheid. We vissen vanuit de tuin. Tussen twee bruggetjes. Die liggen ongeveer 18 meter uit elkaar, het slootje is 4 meter breed en nog geen halve meter diep. De voorn gaat op de plek van de kolk. Ook dat is logisch. Dat er meteen weer een kolk komt is tof. Dat de wijnkurk plots heel hard gaat zwemmen is vet. Dat mijn kleine man rustig strak draait en keihard uithaalt is stoer. Maar dat de vis hangt en ook nog eens geland wordt is super!

76cm in de pocket...
Kan je je de dimensies van het slootje nog herinneren? Wel, beste vrinden, beter dan dit wordt het niet. We slaan er in een kwartier tijd nog eens twee mis maar daarna volgen 60, 75 en 80cm. En allemaal op dat stukkie. Met die 80cm heeft mijn kleine superheld een nieuw PR te pakken. Ik ben zo trots dat ik bijna ontplof! De traditie is voortgezet, maar dan door mijn kleine ik. VET!

Nieuw PR!!! 80cm, hoe hou je dat vast?
Je begrijpt, mijn jaar kan nu al niet meer stuk! Ik wens iedereen nogmaals een super 2012 en vang je suf...