Wel. Niet. Toch!

Gisterenmiddag. Het is 15.00 uur en Ole komt langs. Hij wil vissen. Ik kan niet. Ik moet mijn kinderen ophalen, boodschappen doen en koken. Ook hartstikke leuk, zeker als je zulke toffe kids als ik hebt. Ole doet mee, hij haalt de kleine man op, ik doe boodschappen en samen koken we. En in de avond gaan Ole en ik samen naar een PeuterFonds-vergadering, hij is immers een gewaardeerd commissielid en het evenmentenseizoen komt er weer aan. Dat is het plan. Maar dan!

Mijn kleine man gaat spelen en eten bij een vriendje. Mijn ‘kleine’ meid belt om 16.30 met een soortgelijk plan. Wat nu? Ole scheurt naar huis en haalt een ouwe visbroek op, ik race naar de winkel en score boodschappen, tegelijkertijd zijn we weer bij mijn huis. Terwijl Ollie een heerlijk maal in elkaar ramt, zet ik alle spullen klaar. Eigenlijk kan het niet, eigenlijk is de tijd te kort om te vissen. Maar ja! Wat moet, dat moet. Duidelijke zaak die verder geen uitleg behoeft.

En zo komt het dat we om 17.30 inliggen, wat een gruwelijk snelle actie. We kunnen vissen tot 19.00 uur en dan moeten we weg om te vergaderen. Het eten hangt nog halverwege mijn slokdarm maar dat deert niet. We vissen en dat is goed. Damn goed, want na 16 minuten kraakt het carbon en klatsen we een prachtige schub pardoes de gracht uit. Hoezo afgedwongen? Een half uur later verspelen we er nog eentje. Da’s jammer.

Okee dan Ollie!
Ik zei het al. Het leven is goed. Vooral als je vissen vangt die eigenlijk helemaal niet kunnen. Met Ole heb ik dit soort malle dingen feitelijk best vaak meegemaakt, behalve vorig jaar dan. Daar moet dit jaar maar eens stevig verandering in komen want dit is genieten met een grote G!

Net voor 20.00 uur rollen we de vergaderzaal bij Ruud in OudeMeer binnen. We stinken en we grijnzen. En we vergaderen en zetten toffe dingen uit voor het komende PeuterFonds-jaar. We gaan weer een heleboel kids blij maken in 2012. En af en toe onszelf.