Wortelharken...

Dit ‘visverslag’ behoeft een korte introductie, anders bestaat de kans dat er verwarring ontstaat. Er is al verwarring genoeg in politiek Den Haag, in de eredivisie, op het werk en op school. Een ‘visverslagje’ behoort eenvoudig te zijn. Dat is dit niet.

Een week of drie geleden moet ik naar de tandarts voor controle. Er blijkt een vulling stuk en die dient vervangen te worden. Niks aan de hand verder en 20 minuten later hobbel ik al weer vrolijk de rest van mijn zorgeloos bestaan tegemoet. De weken daarna hou ik een wat zeurende pijn in mijn bek. De ene keer wat heftiger dan de andere keer maar nooit zo erg dat ik het niet negeren kan. Een ‘minipijntje’ zeg maar. Maar dan!

Zaterdag, 10 dagen geleden. Ik ben aan het bellen. In drie minuten is het gepiept. Ik heb zo’n vieze pijn dat ik niet langer kan praten. Ik herken de pijn direct. Ik heb het eerder meegemaakt. Ik heb een abces! In 1993 had ik precies hetzelfde maar dan aan de andere kant van mijn gebit. Twee nachtenlang heb ik met ijs in mijn bek gelegen, de tandarts dacht dat antibiotica wel genoeg zou zijn, wat een hel was dat. Uiteindelijk kreeg ik morfine en is er een stuk kaak verwijderd. Deze keer heb ik zelf de regie en anderhalf uur later zit ik in de stoel van de dienstdoende tandarts.

Dat grijze vlekje is de boosdoener!
De verdoving werkt niet goed. Het pus van het abces is zo zuur dat het de werking van de prik voor een groot deel teniet doet. Wat een naar gevoel als je zenuw uit je wortel wordt ‘geharkt’! Bij de derde en laatste wortel is het bingo! De fonteinen van Versailles maar dan in vrolijk geel. De zwelling in mijn inmiddels bolle wang neemt vrijwel direct af. Top!

Met een zooitje medicijnen, waaronder een hele vieze antibiotica die mij een week aan de racekak houdt, mag ik naar huis. Uit principe neem ik de pijnstillers niet. Ik heb al genoeg gif in mijn lijf. Ondertussen voel ik me redelijk. Zodra ik echter enige inspanning doe, krijg ik direct weer die klotepijn.

Afgelopen maandag. Ik moet weer naar de tandarts. De noodvulling wordt verwijderd en de wortels verder opgeschoond. Volgens de tandarts ziet het er goed uit. Er komt nog wel wat ‘vocht’ (pus) uit maar niets om me zorgen over te maken. Ruim een uur lang krijg ik van allerlei chirurgisch staal mijn bek ingepompt en dan ben ik klaar. Althans voor deze sessie. Volgende week gaat het weer open. En dan nu het visverslag!

Een veel beter gebit dan het mijne!
Mijn kop is voor de helft gevoelloos. De verdoving heeft deze keer wel goed gewerkt, misschien wel iets te goed. Daar had ik eigenlijk wel op gehoopt want dat betekent feitelijk dat ik een paar uur extra pijnloos ben en dus kan vissen! En dat doe ik. Ik bezoek twee bruggetjes in de buurt en dat levert even zoveel snoekjes op. Dan komt de pijn terug. Niet heel erg maar irritant genoeg om te kappen. Maar whatever! Ik heb weer gevist. Lekker!

Klaar, naar huis...