De vis die niet kon...

Het PeuterFonds is mijn derde kindje. Dit jaar vierden wij ons vierjarig bestaan en hebben wij ons 20e evenement kunnen optekenen. Ruim 350 zieke kinderen hebben een fantastische visdag beleefd dankzij de vrijwilligers, de sponsors en natuurlijk ook de organisatie van de stichting. Iets om ontzettend trots op te zijn en blij van te worden. Maar het gaat allemaal niet vanzelf. Er moet ook vergaderd worden…

Vergaderen is niet mijn hobby. Ik vis liever. Toch is het noodzakelijk wanneer je deel uitmaakt van het bestuur van een stichting als het PeuterFonds. Het jaar 2012 zit er op wat evenementen betreft en dus de hoogste tijd om te evalueren en het jaar 2013 voor te bereiden. Vanwege de enorme volle agenda was besloten om er een avondeten-sessie van te maken, wat zoveel betekent als om 17.00 uur beginnen, ondertussen wat eten (op eigen kosten! Annie bedankt!), en om 22.00 uur elkaar de zweterige klauw te geven. Vijf uur vergaderen! Dat is niet mis.

Het is 12.00 uur als Boudewijn mij belt. ‘Ga je nog wat doen, wil effe naar buiten’. Ik ben bezig met mijn nieuwe artikel voor Dé Karperwereld maar heb ook wel behoefte aan wat buitenlucht, zeker gezien de mega-PF-sessie in het verschiet. We spreken om 15.00 uur af.

Als ik arriveer staat Boudewijn al buiten. Hij vraagt: ‘Waar wil jij heen?’, ik geef antwoord en hij begint te lachen. Ik vind het een beetje eng en informeer naar de oorzaak van zijn vermaak. Hij antwoordt simpelweg: ‘Tis een beetje freaky, maar ik had precies hetzelfde bedacht…’ Mooi als je zo op één lijn zit! We gaan.

Op de plek dan. We werpen ons suf maar er gebeurt het eerste half uur maar weinig. Dan staat Boudewijn met een kromme stok. ‘Is het wat’, roep ik hem toe. ‘Negentiger’, antwoordt hij. Voldoende reden voor mij om naar hem toe te rennen en te assisteren. Als ik aankom (ik stond aan de overkant van het water) heeft hij de vis al geland. Het is geen negentiger, dat zie ik meteen. ‘WTF ouwe? Dat is toch geen negentiger? Loop ik me daarvoor het apelazarus?’, ‘zeventiger zei ik’, dient hij me van repliek. Het blijkt iets beter dan dat. De foto hou je tegoed, die wil Boudewijn op een later moment gebruiken op zijn eigen blog. We taaien af.

Het is alweer bijna 16.00 uur, ik moet Boudewijn nog naar huis brengen dus de netto vistijd bedraagt 20 minuten. We pakken een brug in de buurt. Vrijwel direct krijg een beuk op mijn homemade HotFlip, het duurt 2 seconden en dan is het over. Ik switch naar de Storm shad. Dat werkt beter.

Dik, vet en boos. Zo lust ik ze wel!
Nog voor 17.00 uur arriveer ik op tijd voor de vergadering. Met een vieze hand en een wellicht nog viezere grijns. Toch weer een mooie vis op de plank. De vergadering verloopt goed. Het gaat een paar keer hard tegen hard maar dat hoort er bij. Puntjes worden op de ‘i’ gezet en plannen gesmeed. Uiteindelijk zitten we op één lijn en kunnen we weer kids blij gaan maken! Op de terugweg naar huis voel ik mijn hart bonzen. Ik wil karperen! En dus voer ik. Ik heb er zin an! Damn! Veel zin ouwe!