Die visje...

Na een weekendje Limburg om ondermeer de Sint binnen te halen, vond ik mijzelf gisteren weer in mooi Mokum. Eindelijk weer verstaanbare mensen! Oké, er wordt over het algemeen dan wel gesproken over ‘die meisje’, in plaats van ‘dat meisje’, maar dat is klaarblijkelijk Nederlands anno nu. De hoogste tijd om de stad weer te verlaten dus!

Ik rij maar wat rond, de cirkels om de stad worden steeds groter. Ik zie diverse mooie plekjes die ongetwijfeld wel een visje zullen herbergen. Maar ik rij door. Totdat ik een kolk zie. In het vaartje langs de weg, klapt een snoek een aasvis het leven uit. Honderd meter verder kan ik parkeren.

Het water is ondiep, hooguit een halve meter. Busterjerk-water zou je zeggen, of een spinnersloot? Met spinners vis ik eigenlijk niet meer, ze werken vaak perfect maar ik word er niet zo blij meer van. Ik besluit tot een grote Sandra met een klein loodkopje en een lange stinger waaraan een vies scherpe Owner-dreg hangt. Auw!

Na een paar worpen is het al raak, of raak, er is actie. Een klein snoekje volgt de shad maar slaat niet toe. Het is grappig om te zien. Hetzelfde verhaal herhaalt zich vijf keer. Dan maar jojo-en. Op en neer, op en neer, voor de ‘neus’ van de vis. Het duurt een minuut maar dan verstard de vis opeens en slaat toe. Dit had eigenlijk gefilmd moeten worden. De vis mag ongekiekt terug. Ik loop voort naar de plek van de kolk. Wel, ik mag doen wat ik wil maar de kolkvis trekt zich geen moer aan van mijn inspanningen. Verder dan maar.

Even verderop dan, ik trek de Sandra door het water en schrik daarmee een school kleine witjes op. Een goeie vis (90+?) vindt dat wel opwindend en klapt wild om zich heen. De shad volledig negerend. Ik sjok door. Er hangt een blaadje aan de shad. Ik sla de shad in het water om het blaadje te lozen. Schijnbaar recht op de kop van een snoek. Wie er harder schrikt weet ik niet maar ik vervloek mezelf wel. Dit was gewoon weer een beste vis, dikke rug, misschien wel een meter?

Terug naar de kolkplek dan maar. De Sandra huppelt vrolijk tussen de bladeren door en af en toe tik ik het rubber over een takje heen. De verlossende beuk doet mij glimlachen. Gerechtigheid! Een goeie dikke vis van 87 cm is het konijn. Ik maak snel een paar foto’s. Een blik op de telefoon leert mij dat de vistijd er alweer op zit. Twee uur in de auto gezeten en daarna 45 minuten keiharde vispret, lekker! Terug naar ‘dat Jordaan’ maar weer.

Die kolkvis...