112 en de gebeten kip...

Weer een kort sessietje! Gisteren, donderdag, scheen de zon. Ik wilde naar buiten maar ik kon niet. Het toetsenbord moest nodig bevingerd worden voor een artikel in weer een blad en dus hield ik de gordijnen maar dicht. Om 14.00 uur ging de telefoon… Het was Boudewijn. En dat betekende: VISSEN!

De boy is vroeg terug uit het ziekenhuis voor een reguliere check-up. De diagnose is positief: hij leeft! En dus wil hij vissen. Ik blijf het raar vinden iemand te kennen die misschien nog wel meer gedreven is als ik. Maar hij heeft gelijk en dus sluit ik de PC af, zoek m’n boeltje bijeen en tuf richting de afgesproken plek. Het is half drie.

Onderweg ben ik getuige van een éénzijdig ongeluk met een scooter. Het vrouwtje in kwestie verliest haar tas en remt. Met haar voorrem op een fietspad vol bladeren, BAM! Ik zie het in mijn spiegel gebeuren en draai direct om. Ze is helemaal de weg kwijt, haar hand hangt vreemd, er komt bloed door haar broek heen en ze heeft pijn in haar voet. Ik bel 112. Ze wordt misselijk en dus leg ik haar neer, in de stabiele zijligging en blijf praten. Haar hoofd lijkt ongeschonden maar ik wil dat ze bij blijft. De ambulance arriveert en neemt het over. Ik zeg dag tegen Peggy en scheur verder, voorzichtiger dan ooit.

Boudewijn is er al. De sloot die we bedacht hebben is er eentje waar een goeie negentiger zo maar zou kunnen. Maar niet vandaag, het is zo troebel dat we er allebei geen fiducie in hebben en daarom rijden we verder. Boudewijn op zijn elektrische fiets, ik op mijn gay-scooter, genaamd Bella.

Het volgende water is spathelder maar super ondiep. De eerste worp. Ik hou de Sandra hoog en dat kost mij de vis. De snoek knalt er vol op maar ik kan de haak niet zetten. Ik ben er behoorlijk ziek van, raar wel want het was nou niet echt een buffel of zo, hooguit 60 cm. Krijg ik soms die drift van 10 geleden weer terug? We tuffen verder.

Ik mis weer een vis, en weer op de Sandra! Dat ding gaat te snel, ik hang mijn traagste aasje aan de wartel en vis door. Boudewijn haakt ondertussen diverse AH-zakken, een Dirk-tas en zelfs een heuse Lidl-shopperbag! Het is duidelijk zijn dag niet. Ik smijt nu met mijn homemade klapperkip, daar heb ik er destijds meer dan 500 van verkocht en ik heb er nu nog maar twee. En weer mis ik een vis! Godverdergoverdegloeiendejuu! De tweede keer op dezelfde plek is het echter wel raak en eindelijk is de nul er af.

De nul is er af! Op de HotChicken!
Vijf minuten later verknal ik een beduidend grotere vis. Niks om wakker van te liggen maar ik had het ding graag gevangen. Het is alweer bijna 17 uur en ik moet naar huis. Ook Boudewijn is er wel klaar mee, de volgende keer mag hij er een zooitje verspelen. Maar goed, we vissen samen, zoals altijd, en dus is de eer gered.