Welkom bij de eerste posting van Zagerij de Kwezel NV. Net als jij weet ik niet waar dit heen gaat. Gelukkig zal broeder tijd ons het leren. Misschien dat afleveringen slechts neuzelarijtjes zullen bevatten, of wellicht gewoon botte klaagzangen over alles wat er mis is in de maatschappij. Romantische verhalingen lijken mij onwaarschijnlijk maar sluit niets uit. Beperk immers nooit jezelf, dat doen anderen maar al te graag voor je.
In Zagerij de Kwezel NV werkt een bont gezelschap. De voorman komt uit Polen en mag graag snoekbaars eten, als huisdier heeft hij een tamme aalscholver die hij Kutski noemt. Op kantoor zit Jo-jo-jolanda. Zij stottert maar heeft wel dikke tieten. De ochtendploeg bestaat uit Mino, Kapsel en Fifi-Janneke. Zij maken van dik hout planken en drinken graag Senseo met veel suiker. De avondploeg houdt het bij thee met af en toe een scheutje rum. In de avondploeg werkt ondermeer Abdeslam. Over Abdeslam gaat dit verhaal. Het is overigens een echt verhaal, niet verzonnen.
Abdeslam zat bij mij op school. De lagere school. Hij was de eerste Marokkaan die ik ontmoette en hij werd dankzij zijn exotische voorkomen direct geaccepteerd op onze school. Middenin in Amsterdam was onze school en Abdeslam sprak perfect Amsterdams. Hij had natuurlijk wel wat rare gewoontes die hem alleen maar interessanter maakte. Zo had hij een wollen jas.
Op zich is dat geen raar iets. Zo’n lekkere warme en pluizerige jas. Wat wel raar was, was het feit dat hij op een ochtend vertelde dat hij de avond ervoor pannenkoeken had gegeten. En die waren niet opgegaan! Vervolgens toverde hij pardoes uit de pluizige zak van zijn jas een opgevouwen pannenkoek die droop van de aardbeienjam. Enige huivering maakte zich van mij meester op dat moment. Ik vond het zelfs een beetje viezig. Dat rare voorval deed echter niets af aan zijn aanzien. Spelen met Appie was altijd leuk en spannend. En toen gebeurde er iets vreselijks.
De film The Deer Hunter was in 1978 een enorme hit. Als 11-jarige jochies gingen wij ‘m stiekum zien. Toen kwam je de bios nog wel in als minderjarige. Vooral de scènes waarin Russische Roulette werd gespeeld maakten veel indruk. Dat moesten wij ook maar eens gaan doen! De klapperpistolen gingen de prullenbak in en in groepjes gingen we naar Wapenhandel Harte aan de Middenweg in Oost. De meeste van ons wilde een luchtpistool met knikloop maar de meesten hadden slechts geld voor de pistooltjes waarvan je de loop in moest drukken. Doosje 4,5mm diabolo’s erbij en gaan.
De indrukloopjes waren onnauwkeurig. Haalde je de trekker over dan knalde de loop naar buiten en ging het minikogeltje alle kanten op. Daar ging het als eerste mis. Eén van mijn vriendjes deed alsof hij een ander vriendje wilde elimineren. Met een ongeladen (gelukkig maar!) pistooltje zette hij de loop tegen zijn slaap en haalde de trekker over. Gevolg, de loop knalde naar buiten en het slachtoffer kreeg deze hard tegen zijn hoofd en was even buiten westen.
Nog geen dag later hoorden we dat Abdeslam een kogeltje in zijn oog had gekregen tijdens weer een ander spelletje en nu blind aan één oog was. We waren verbijsterd. Dit kon toch helemaal niet? Het was maar een spelletje. Maar het kon wel. Abdeslam kwam twee weken later weer op school. Nog steeds met zijn wollen jas maar nu met een dof en blind oog.
Ik heb mijn kniklooppistooltje nog steeds. Ik heb echter geen diabolo’s meer, al ruim 30 jaar niet meer. En dat laat ik zo. Het is geen speelgoed maar ik kan er geen afstand van doen. Ik hoop dat Abdeslam, ondanks zijn beperkte zicht, voldoende visie heeft gekregen om te slagen in het leven. Hij was een goed jong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten