Slijm op de mouwen!

Al maanden loop ik mijn best te doen om een karper te vangen. En het lukt allemaal niet zo goed. Dat is een understatement! Het lukt gewoon niet! Het lukt zelfs zo slecht dat ik aan mezelf begin te twijfelen. En dat is voor iemand die behoorlijk zelfingenomen is, best eng nieuws! Ik maak het mezelf ook niet echt makkelijk, ik mijd de zogenaamde ‘makkelijke’ plekken en blijf kiezen voor het ruime sop. Tegen beter weten in? Deze keer niet!!!


‘Twee minuten, op de pen, schub, 65cm’, dat soort sms-jes krijg ik geregeld de laatste weken. Het doet me weinig want ik weet waar die vissen vandaan komen. Niet dat ik me te goed voel voor een school polderschubjes die al maanden in een duiker vertoeven in een ondiep polderslootje, welnee, het doet me gewoon helemaal niks! Ik word er niet warm of koud van. Ik heb ook geen enkele behoefte om mezelf te gaan ‘bewijzen’ tegen over de rest van de wereld. Ik wil een vis vangen maar niet ten koste van alles. Ik wil blij worden van een vis, hoe groot of klein dan ook. En dat kan klaarblijkelijk alleen nog maar op groot water. En dat is best lastig op dit moment!

Na een week griep en nog een week doodmoe geweest te zijn, heb ik eindelijk het vissen weer opgepakt. Wat heb ik het gemist! Afgelopen zondag een korte ochtendsessie op de Lijkengang gedaan en dat leverde drie prima brasems op, maar geen ‘echte’ vis. Dan maar de lat nog een stukkie hoger en naar het ruime sop, wat maakt het immers uit? Een maandje meer of minder blanken?

De plek die ik heb bedacht is nagenoeg onbereikbaar. Niet over land en niet over het water. En niet normaal te bevissen ook nog eens! Er hangen enorm veel bomen en struiken over het water, bijna nergens is een gaatje om de hengels tussen door te ‘prikken’. Niet bereikbaar over land en niet over het water dus. Maar wel door het water! En zo komt het dat ik met een minitasje, twee hengels en een net door het water waad. Geen honden, geen fietsers, joggers of andere irritantigheden. Alleen ik, een broedende eend, een gefrustreerde ijsvogel en mijn hengels. En kouwe poten! Hele kouwe poten!

Het ongeboren kroost van mijn buurvrouw...
Voor mijn neus kilometers water. Ik waan mezelf alleen op de planeet, twee rigjes gaan te water, een tak dient als rodpod. Een Crushie met een stukje popup moet het gaan doen, beide rigs zijn identiek. Stom wellicht? Maar ik heb vertrouwen, zelfs na zo veel maanden van blanken heb ik nog steeds vertrouwen. En terecht!

Foto uit het losse handje; hengels op een tak, bips op een bonk klei, poten in het water...
Zittend op een kluit klei en mijn voeten in het water zie ik na een half uur plots mijn linkertop krom trekken. Zag ik dat goed? Ja! Dat zag ik goed. De kou is vergeten en even later blok ik een vis die een verzonken boom als veilige haven denkt te verkiezen. Ja, not dus! Ik blok hard, keihard, te hard misschien maar ik vergeef het mezelf, ik wil zo graag! De vis schrikt zich helemaal het apelazarus en springt in z’n geheel uit het water. Daar schrik ik dan weer van en dril wat rustiger. Het lot is echter al bezegeld, ik waad tot mijn navel het water in en weet de vis simpel te scheppen. Jeezis! Wat is dit lekker!

Oprecht blij!
Het is geen buffel, het is geen bak, het is geen kanon, het is geen PR. Maar het is wel een grootwatervis en daar ben ik zo ontzettend blij mee dat ik spierpijn in mijn kaken krijg van het grijnzen. Is het tij gekeerd? Geen idee, maar hier kan ik wel een paar dagen op teren. Op naar de eerste twintiger!

Na exact twee uur vistijd pak ik in. Dat is snel gebeurd. Mijn voeten voel ik niet meer als ik de 500 meter terugwaad naar de plek waar ik de kant op kan en via een fietspad naar mijn auto kan lopen. Maar het maakt niet uit, ik heb slijm op mijn mouwen en een vis op de camera. Lekker! Daddy is home honey!