Harder dan hard!

Vandaag beleefde ik een klein visfeestje. Met weer eens veels te weinig vistijd voorhanden ging ik toch op pad. En gelukkig maar, het werd een ‘vanoudsie’. Ladies and gentlemen, I present to you: ‘Back to the Eighties’!

Gisterenavond was ik op verjaarsvisite, mijn mamsie werd 77 en dus ging ‘the gang’ ter plaatse om de koelkast leeg te vreten. Op de terugweg zat ik hevig te twijfelen; zal ik de auto naar Badhoevedorp brengen en vandaar met de scooter naar huis tuffen of zal ik ‘m aan de gracht zetten? Dat laatste betekent dat ik ‘m weer vroeg moet weghalen wat het parkeertarief bedraagt €4,00 per uur en dat wil ik niet betalen. Ik besluit het toch te doen, en gooi 2 Euri in de P-machine, daarbij staat de P niet voor Parkeren, maar voor iets geheel anders…

Vanochtend dan. Ik breng de Grote Kleine man naar school en snel naar huis. Ik heb 30 minuten om alles in te pakken en bij mijn auto te komen. Het lukt! Klokslag half 10 stap ik in en tuf ik weg. Het avontuur tegemoet. De eerste plek, ik heb er al meteen geen vertrouwen in maar gooi toch wat waaiers met drie verschillende aasjes. Het levert, zoals verwacht, niets op. De tweede plek hetzelfde recept, geen fiducie, toch werpen.

Ik rij doelloos rond. Waar moet ik heen? En dan herinner ik me opeens een slootje waar ik vroeger wel eens gevist heb. Een paar mini-snoekjes ving ik daar toen maar vandaag is alles welkom. Ik zet in op één vis. Het wordt iets beter.

Bij aankomst weet ik het al. Hier ga ik vangen! Het is bijna twaalf uur als het eerste aasje te water gaat. Direct zie ik aasvisjes schrikken en een tweetal snoeken begint te kolken. Eén daarvan is een echte beuker, kan zo maar een meter zijn. Die wil ik! Maar wat ik ook aan de speld hang, ze pakken het niet. Uiteindelijk biedt de driedelige Screamin’ Devil uitkomst. De tweede worp is het raak, de kleinste van de twee is nog steeds best fors.

De eerste, 83cm, ik loop een beetje te klooien met de afstandsbediening...
De grotere vis laat zich niet meer zien en dus wandel ik een stukje verder. Ik vis echt supertraag, snel vissen werkt gewoon niet. Zo traag zelfs dat ik me er op moet concentreren. Laat ik me afleiden dan vis meteen weer te snel. Wel een tipje dit hoor! Alle vissen van vandaag werden op supertraag gevist kunstaas gevangen en ze hingen allemaal aan een velletje. Eerlijk is eerlijk, ik had er minimaal twee moeten verspelen. Maar dat deed ik niet! Pang!

Tachtiger 2! Weer 83cm, wat een pret!
Na nummer twee teruggezet te hebben loop ik weer verder. Ik kan weinig fout doen want drie worpen later is het weer raak. Het blijkt de grootste van de dag. Ik ben nu 45 minuten bezig hier en hark alweer de derde tachtiger naar binnen. Het moet niet gekker worden. Dat wordt het wel. Want terwijl de 87-er in het oppervlakte wegzwemt hangt de volgende alweer. Ik ben bijna teleurgesteld dat het geen tachtiger maar een zeventiger is (zie logo) maar maan mezelf tot ‘normaal doen’ en mompel: ‘Hou toch je bek ouwe, je loopt te harken als een malle’….

De grootste van de sessie, 87cm...
En dan is het alweer 13.00 uur en moet ik stoppen. Deze keer met een brede grijns en een duivelse twinkeling in mijn ogen. Wat is het toch tof om geen tijd te hebben en toch te hakken! Ik had thuis kunnen blijven, geld kunnen verdienen, nuttigere zaken kunnen doen, maar dit is toch zoveel toffer! Leven motten we, hard leven en als we daarmee klaar zijn, nog harder! Bam!