Breinaalden...

Leef een onregelmatig leven met te weinig slaap en onvoldoende gezond voedsel en uiteindelijk is daar het moment dat de rekening gepresenteerd wordt. Van de week was het mijn beurt om af te rekenen…

Ik vind het heerlijk om gruwelijk vroeg aan het water te verkeren. En nog mooier vind ik het om alweer thuis te zijn wanneer de rest van Nederland zich net wankelend naar de ontbijttafel begeeft. Het liefst doe ik dat dan met een paar mooie vissen op de SD-kaart, maar een blankje af en toe kan ik ook wel lijden. Vroeg vissen is dus tof. Alleen kan ik zo verrot moeilijk op tijd naar bed gaan! Een vroeg ochtendje betekent voor mij dus meestal maximaal vier uur slaap maar drie uur is aannemelijker. Dat gaat een tijdje goed totdat… Totdat het lichaam ‘HO’ zegt en keihard nokt met functioneren.

Mijn online vriendjes van ‘vroegah’ weten het nog wel. Ik heb hernia. Ik had twee hernia’s, nu nog maar eentje. Die ene is operatief verwijderd, die andere was nog niet ‘helemaal’ rijp en zit er dus nog. Op zich kan ik daar prima mee leven. Een beetje doorstraling in mijn voet, meer is er over het algemeen niet aan de hand. Tillen kan ik wel, ik moet alleen oppassen met rare bewegingen maken. Alles met beleid. En ik moet zorgen dat ik goed maar vooral recht slaap. Dus het liefste plat op mijn rug.

Afgelopen week had ik besloten tot een vroegertje aan de Lijkengang. De wekker om 4.30 uur en op tijd tukken. Dus niet! Het werd half twee door omstandigheden (Nee! Geen feestje!). Aldus mocht ik op een nachtrust van de volle drie uur rekenen. We maken een sprongetje. Het is 4.30 uur. Ik word min of meer wakker. Doe een poging uit bed te stappen en gil het uit. Mijn hele onderlijf wordt geteisterd door brandende naalden. KUT! Ik heb verkeerd gelegen, in een kronkel of zo.

Met enorm veel moeite kom ik toch uit bed en doe wat strekoefeningen. Mijn linkerbeen ontspant, de breinaalden die in mijn rechterknieholte worden geramd weten echter van geen ophouden. Ik kan kiezen. Of weer liggen en een Diazepam (valium) nemen of de boel negeren en gewoon gaan vissen. Beweging is ook goed mits het voorzichtig gebeurt. Ik kies voor het laatste, naar later blijkt een foute keus.

Strompelend kom ik veel te laat aan bij de Lijkengang. Om 5.55 uur lig ik in. Twee paracetamolletjes spoel ik met hete koffie weg. Ik voel me niet echt jofel, ik weet dat ik dom bezig ben maar ik ben zo een ontzettende eigenwijze eend op momenten. Dan laat ik me door niets of niemand tegenhouden terwijl ik stiekem wel beter weet.

Voor mij drijft een pop. Een dode pop. Het ziet er creepy uit (zie logo), de Lijkengang maakt zijn naam waar. Precies na een half uur krijg ik een keiharde run op rechts. Niet normaal weer, de hengel klapt zo hard om dat ik even bang ben dat ik te laat zal zijn. Maar ondanks mijn pijnlijke poot en dientengevolge beperkte snelheid, ben ik op tijd. Tenminste, de vis heeft het obstakel nog niet bereikt. Op het moment dat ik de hengel pak, stopt de run. Ik takel de vis naar binnen, die doet helemaal geen moer meer. Best raar na zo’n eerste schot.

Even later til ik een ouwe paraplu de kant op. Ik begrijp er niets van. Wat er gebeurd is weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik geen vis in mijn net heb. En eigenlijk is dat maar goed ook. Ondanks die rotte rug was ik toch foto’s gaan maken in een onhandige positie en dat was weer een aanslag geweest op dat tussenwervelschijfje dat uitstulpt.

Ik realiseer me dat ter plekke en besluit te stoppen. Dit is gekkenwerk. Alles voor een vis maar ik ga niet weer onder het mes en een paar maanden revalideren als het niet hoeft. Thuisgekomen ga ik plat. Slaap in een perfecte positie en mijn rug ontspant, de pijn is afgenomen.

Vandaag, mijn voet is gevoelloos maar de nare pijn in mijn knieholte is verdwenen. Ik doe het nog een paar daagjes rustig aan. En dan. Dan ga ik gewoon weer opnieuw beginnen met de afbraak. Hatsee!