Once you go black...

Ik vis te weinig! Dat is echt waar hoor. Ik vis echt bizar weinig voor iemand die zichzelf graag een ‘beroepsvisser’ noemt. Vorige week heb ik precies 9 uur gevist. En dat verspreidt over vier sessies. Dat resulteerde in een leuke reeks vissen en de eerste blank op de WetLands. Die sla ik voor het gemak maar even over. Nu eerst een verhaal over een heet kwartiertje…

Omdat de runs altijd vrij rap komen op de WetLands heb ik besloten alles eerst in gereedheid te brengen en dan pas in te werpen. Als ik arriveer dan voer ik eerst een beetje. Vijf dumbels van 20 bij 24 mm MonsterCrab op alledrie de stekken. Dan zet ik de pod neer en leg de hengels er op. Ingooien doe ik pas als de stoel staat en de thermos voor het grijpen ligt. Dat bleek deze sessie een slimme zet. Drie zwiepen en drie plonzen. Alles ligt direct goed. Anderhalf, drie en vijf meter moeten de juiste dieptes zijn vandaag. Ik schenk koffie in en neem een slok. Dan vliegt de mok door de lucht en belandt voor mijn voeten in het water. Er moet gedrild worden!

Twee minuten later ging-ie!

Vrij simpel weet ik een donkere, bijna zwarte, schub boven het net te loodsen. Zeven minuten zijn verstreken inmiddels na de eerste plons. Ik onthaak de vis in het net en gooi ‘m even in een zak. Ik wil de hengel zo snel mogelijk terug op de plek hebben. Juist als ik de swinger aan de lijn hang vertrekt de ondiepe hengel. Het voelt ontzettend springerig aan, een kleintje? Ik zal het nooit weten want de vis lost de haak. Dat overkomt me maar zelden.

De 'Zwarte'... 

En na de foto’s van de zwarte schub, volgt een periode van meedogenloos blanken. Niet dat ik dat erg vind… Welnee, ik vermaak me met mijn boek en mijn thermoskan, en als ik zo af en toe de horizon check zie ik bijna steeds een ijsvogel voorbij scheren. Waar gaat die gast toch steeds heen? Na iets meer dan twee uur vissen moet ik weg, de plicht roept. Daarover later meer…