De Tijdrekker en De Slome...

Het is half acht als ik de laatste pieper aanklik en naar de thermos reik. Even rust, een bakkie leut en een paar hoofdstukken lezen in mijn dikke boek. Een ijsvogel scheert voor de derde keer langs deze morgen en in de verte ‘gilt’ een uil, eentje met slaapproblemen zeker. Mijn stoel staat in het water en een vroege speedboot zorgt voor golfslag, de onderkant van mijn zitting wordt nat maar ik lees stug door. De hoofdpersoon trekt net iemands adamsappel uit z’n strot, ik laat me niet afleiden, hoe loopt dit af? Zal hij zijn handen wassen? Daarover later meer want ik word opgeschrikt door een medium-harde fluiter.

 
Het is de verre hengel, die ligt op vijf meter. Dit is de eerste aanbeet op deze diepte, dat stemt mij goedmoedig want nu zijn dus alles hengels productief. Het lijkt een standaard dril te worden, maar niets is minder waar. De vis zwemt zich vast. Ik gooi de lijn los. De vis zwemt zich vrij, ik zet druk en de vis zwemt zich weer vast. Dit gebeurt vier keer achter elkaar. Inmiddels dril ik al bijna drie kwartier, idioot lang dus. Maar sleuren ga ik niet doen, deze vis komt er wel, soms voel je dat. Vijf minuten later en de vis ligt vier meter voor me aan het oppervlak, maar de lijn loopt heel ergens anders heen! Met gevaar voor eigen leven waad ik in te diep water, ik moet én zal die vis nu hebben. Een halve centimeter dieper en mijn waadpak loopt vol, maar ik heb geluk. Pats!

We noemen 'm 'De Tijdrekker'...

 Mooi!

 

Ik zak de vis even, ik ben zeiknat van het zweet en mijn strot is zo droog als gort. Dit is geen stek voor oude mannen! Een halve liter water wordt weggespoeld met een hete, zoete bak koffie. Eerst maar weer eens de hengel in, besluit ik. De haak is nog scherp en de rig verdwijnt even later onder water. Ik bel Boudewijn, of hij misschien zin heeft in een uurtje fietsen… Om een foto te maken dus eigenlijk. Het is lekker weer en hij heeft zin. Mooi! Als ik ophang vertrekt dezelfde hengel weer! Was de eerste dril er eentje uit de categorie ‘watdefuk gebeurt er hier?’, wat nu volgt valt beter te schalen onder ‘appeltje-eitje’! Hooguit drie minuten duurt het en een vis van dezelfde proporties als de eerste is het konijn. Lekker bezig Bertje!

Appeltje eitje!

 

Lekker ruig deze ietwat slome broeder...

 

Ik hang de vis in het net en voer wat bij. Zodra Boudewijn arriveert mogen de mooie vissen op de plaat en kan de hengel weer in. Ik bof toch wel weer een beetje met twee van dit soort grootwaterkanonnetjes! Als mijn fotograaf is vertrokken, blank ik nog een paar uurtjes. Het deert niet, ik lees mijn boek en verwonder mij waarom het hoofdfiguur nooit zijn handen wast na het zoveelste bloedbad. Hij plast ook nooit, ook zoiets vreemds….