Zoet en nat...

De Zoete Zee blijft trekken. Als ik zo in mijn waadpak tussen het riet zit, dan vraag ik mij wel eens af of ik ooit nog terug kan naar de meren en plassen waar het voor mij allemaal ooit begon. Dit is het ultieme, mooier dan dit kan karpervissen in Nederland toch niet worden? Misschien denk ik er over een paar jaar wel weer anders over, voorlopig geniet ik van de weidsheid van het water en de bruutheid van de vissen.

 

Proloog: Zelfs op een water als de Zoete Zee, met duizenden hectares aan water en misschien wel 100 kilometer aan oevers, kom je andere vissers tegen. Toen ik drie jaar geleden mijn eerste voorzichtige karperschreden aan de oevers van dit ruige nat zette, kwam ik daar alras achter. Ik voerde en ving en dat werd mij bepaald niet in dank afgenomen. Hoewel ik een enorme hekel heb aan stekkenclaimers, vind ik tegelijkertijd dat ‘volwassen’ vissers elkaar moeten respecteren. Op het moment dat ik er viste, wist ik niets van andere voercampagnes en dus kon mij niets kwalijk genomen worden. Toen ik daar ongevraagd wel achter kwam, nam ik direct contact op met één van die vissers. Wat volgde was een goed gesprek waarbij ik aangaf dat ik plaats zou maken maar dat dit geen garanties zou bieden voor toekomstige jaren. Een eerlijke zaak lijkt mij. Nu is het 2013. En ik vis weer op de Zoete Zee en ik heb er gruwelijk veel plezier in! De visser van dien is ook weer bezig. Ik ontmoette hem onlangs en even ging het hard tegen hard. Ik zou op zijn voer zitten vissen en ik draaide dat meteen maar om. Na een vurig eerste minuutje bedaarden de gemoederen. Zeker toen ik aangaf dat ik een sterk vermoeden had waar hij bezig zou zijn en dat ik die plek meteen al had besloten te mijden. Toen ik hem vervolgens exact vermeldde waar mijn jachtgronden lagen, werd de sfeer direct goed en zelfs gezellig! Zoals de vogel vliegt zit er bijna 800 meter tussen onze stekken. Zoals de karper zwemt is dit zelfs meer dan een kilometer. Voldoende afstand voor beide partijen om ieder z’n ding te doen. Wat ik hiermee wil zeggen? Wel, zolang je bereid bent om het gesprek aan te gaan en soms een concessie te doen, dan kom je altijd als winnaar uit de strijd. Wij weten van elkaar wat we doen en maken hier verder geen geheim van. Ik respecteer zijn stek en hij de mijne. Zo doen volwassen kerels dat!

Gisteren was het dan weer zover! Een dagsessie aan het water waar ik zo blij van word. Iedere dag is er gevoerd, dat kost mij inderdaad iedere dag drie uur om te doen. Eerst moet ik op de fiets naar mijn auto, dan een half uur rijden, twee kilometer lopen, waadpak aan en, pak ‘m beet, 300 meter waden. En dan weer terug. Een hoop werk? Ja! Maar ook hier geldt dat de beloning altijd zoeter smaakt als de inzet groot is geweest. En uiteindelijk doen we het toch daarvoor?

Vooral de laatste meters zijn zwaar. Ik ploeg door een moddersloot met mijn vismeuk op mijn nek. Zwaar zwetend arriveer ik tenslotte en besluit eerst 10 minuten uit te puffen. Dat hele vissen begint op deze manier steeds meer op sport te lijken. Als de zweetstromen zijn opgedroogd en ik het zout van mijn lippen heb gelikt, is het tijd om op te bouwen. Dat loopt gesmeerd. De stokken staan 15 meter voor mijn neus. De lijnen lopen dwars door 30 meter riet. Twee handjes dumbells volgen de rigs. Klaar! Effe uitpuffen! Not! 

Mijn kont heeft nauwelijks de stoel geraakt of de linkerpieper krijst het al uit! Zo snel heb ik nog niet eerder hier een run gehad. Ik spurt door het water en dril. De vis heeft al zeker 60 meter lijn van de spoel gerukt en voelt zwaar. Zou dit dat een beuker van 47 pond zijn? Die schub van 112 cm waar ik wel eens over droom? Na 10 minuten weet ik het. Het is een spiegeltje versierd met een kilo of 10 aan wier.

 

Prachtig projectje!

 

Als alles weer staat kan ik eindelijk chillen. Niet wetend dat er een hels kwartiertje staat te beginnen. De koffie en de Kitkats smaken prima en onder het gekrakeel van rietpiepers en ander gevederte tuk ik langzaam weg. En dan breek de pleuris uit! 

Het is weer de linkerhengel die er vandoor knalt. Nog half in slaap ren ik het water in en pak de hengel. Juist als ik het net over mijn hoofd leg en richting de rand van het rietveld waad, strompel ik tegen een blok klei aan en verlies mijn evenwicht. Op dat moment sta ik al tot mijn navel in het water. Ik ga half onder en voel mijn linkerpijp volstromen. Ik negeer de kou en loop verder. Op dat moment knalt ook mijn rechterhengel er vandoor! En, tot overmaat van ramp, komt er een stalen kajuitboot ‘even’ kijken wat er allemaal gebeurt! Woest zwaaiend maak ik hem duidelijk dat hij ‘weg moet wezen’. Hij vaart gewoon over de vis heen die aan mijn rechterhengel hangt en gooit zijn anker uit! Ik word gek! Ik schreeuw dat hij alsjeblieft weg moet gaan. Of-ie me verstaat? Geen idee, waarschijnlijk ziet hij in mij een gevaarlijke woesteling en hij besluit zijn biezen te pakken. Mooi! 

Ondertussen heb ik de eerste vis op 10 meter afstand en heb ‘m feitelijk al geteld. Hij kolkt er vrolijk op los. Dan is de druk weg en haal ik een kale rig en een bos wier op. Ik ben er ziek van. De andere hengel ‘piept’ niet meer. Die zal er dus ook wel af liggen. Wat een pech! Voor de vorm neem ik wel het net mee als ik die binnendraai. Tot mijn toch wel grote verbazing, voel ik iets boos bonken aan het business-end! Zou ik dit helse kwartiertje dan toch in euforie afsluiten? Het antwoord is  ‘JA’! 

Bruut! Jammer van de staart...

Een prachtige schub is mijn deel. Net als de spiegel een mannetje, getuige het straaltje hom. Van voerresten is geen enkele sprake. Dat is wel jammer, vasthouden blijkt een lastige opgave op de Zoete Zee. Toch gaat het voeren door, dat is mijn dagelijkse ontsnapping van de werkelijkheid! Dat ga ik mezelf niet ontnemen. Na de release koel ik rap af en besluit de sessie te stoppen. Ik heb weinig zin om ziek te worden. 

Een uur later ben ik bij de auto en trek mijn natte kleren uit. Terwijl ik de boel inlaadt, draait de motor en staat de verwarming op 10. Ik ben half bevroren. Als ik wegrijd, zie ik mensen met hun arm uit het raam. Mijn raam zit potdicht, ik heb genoeg frisse lucht gehad vandaag.