Pompen en afromen...

‘As we talk’, ben ik diverse projecten aan het opstarten. De Lijkengang houd ik sowieso aan maar ook ander water kan op mijn aandacht rekenen. De Zoete Zee is er daar één van. Het is op dit moment niet meer haalbaar om de Zoete Zee dagelijks te bevoeren en dus pas ik een bewezen techniek toe… Drie dagen pompen en dan afromen. Zo ook van de week…

 
Daar zit ik weer! In mijn lullige waadpakkie in het water. Het riet is alweer een halve meter hoger dan vorige week en ik kan het wijde nat nog maar amper zien vanaf mijn half verzonken stoeltje. De hengels liggen prima. Het blijft maf om je lijnen door iets van 40 meter riet te laten lopen maar het levert vis op. En dat is het enige dat telt! Ik heb maar vijf uur netto vistijd vandaag en dat is me eigenlijk net iets te kort voor dit water. Maar goed, thuisblijven is geen optie want daar zwemt geen vis.

De verre hengel piept al een tijdje. Van die ‘kleine’ irritante piepjes, alsof er een bos wier in de lijn hangt. Ik pak de hengel op en loop door het riet naar het open water om binnen te draaien. Ja, duidelijk wier of zoiets, het dode gewicht aan de andere kant van de lijn komt langzaam mee. Vlak voor mijn neus gaat het wier opeens zwemmen. Wat is dit dan? Met m’n stomme harses heb ik het net niet meegenomen, dat ligt 40 meter achter me. Ondertussen ligt de vis stil. Ik twijfel, eerst kijken wat het is? Als het een winde betreft pak ik ‘m zo uit het water, maar met een karper kan en wil ik dat niet doen. Ik besluit mijn nieuwsgierigheid nog niet te bevredigen en wandel met een open spoel terug naar waar het net ligt. Als ik weer terug ben, ligt de vis er nog. Wat zou het zijn?

 

 Prachtige kleuren, maar wat een snork!

Hoezee! Ik heb zojuist de lelijkste vis van het water gevangen! Een mager twotone ding met een Bosbaan-bek! Hoe dat kan? Geen idee! Bij nadere inspectie lijkt de bek niet kapot getrokken te zijn door eerdere vissers maar stomweg misvormd. Een ‘freak of nature’? Ik besluit de vis niet naar de kant te brengen maar hang ‘m even in het net en haal mijn cameraatje en een lange bankstick. Precies één foto kan ik maken, dan geeft de vis een klap en issie weg (zie logo). 

Nou ben ik alweer nat! Vorige keer viel ik om en liep mijn waadpak vol, nu heb ik mijn hoodie over mijn waadpak en die is nu aan de onderkant doordrenkt (zie logo). Ik besluit mijn warmtejas, die ik eigenlijk als kussentje had meegenomen voor mijn arme rug, aan te trekken en door te vissen. Ondertussen betrekt de lucht en ik check de regenradar. Er komt een hoop stront aan en, zoals het er naar uit ziet,  gaat dat ook wel even duren. Het besluit is snel genomen. In plaats van de geplande 5 uur, kort ik de sessie in tot 3,5. Dan kan ik het precies tot de auto redden voor dat de pleur uitbreekt. Streep op rechts! 

Wat een aanbeet weer! Ok, de vorige was een beetje gay maar de vissen tijdens eerdere sessies knalden er ook zo hard vandoor als deze nu doet. Deze keer moet ik nog verder waden om bij de rand van het riet te komen, maar het net heb ik wel bij me. Een dril ‘uit het boekje’ is wat volgt. Heerlijk! Weer een schub, en nu een mooie! Bam!

 

Schub met U-boat aspiraties...

Wat is vissen toch raar soms. Zo zit je 24 uur te wachten op één vis, een week later ‘tik’ je er gewoon op dezelfde plek lachend twee uit in een paar uurtjes! Ik vind het wel mooi eigenlijk zo, ik ben verzadigd. Voor nu dan. De lange terugtocht naar de bewoonde wereld onderneem ik in een ontspannen tempo. Als ik even later de deur dicht trek van mijn auto, breekt de hel los. Wat een timing!