P'log: Buigend kurk...

Terwijl de dames-Gazelle zonder voorwiel er nog maar drie dagen ligt, weet de schub dit ‘vieze’ obstakel feilloos te vinden. Ik zag het gebeuren; twee jongens wisten in tien seconden het voorwiel los te schroeven en dumpte de rest van de fiets in het water en weg waren ze op hun scooter. Het zal je fiets maar wezen!

Tweedriekwart aan carbon staat hoepeltje-krom en de 55/00 rekt zich zingend uit tot niet meer dan 40/00, genoeg voor de meeste stekken, voor hier eng dun. ‘Snoekbaars meneer?’, roept een kenner van de brug. Ik negeer ‘m en hou mijn hand stevig op de spoel en duw de top onder water.

Ik schrik en gooi bijna mijn koffie om als mijn kat geheel onverwacht besluit mijn blote been als kopjes-geef-paal te promoveren. Gebogen over het toetsenbord en de muis over de mat manoeuvrerend, probeerde ik in Photoshop de lengte van een vis te bepalen. De vis die ik een uur eerder tussen de lelies zag schuiven en waarvan ik een foto maakte. Drie lelies lang en een beetje. Richting de 80 cm dus. Maar vrij smal, vermoedelijk een torpedoschub die tegen de 10 kg aanhikt. Rechtsonder op de foto ligt ook de fiets tussen de lelies.

De Superstrong maatje 6 doet zijn best, de brug stroomt vol en ik moet opeens heel nodig kakken. De patstelling is bereikt,  met zijn baarddraden tegen het loshangende spatbord, probeert de vis met een laatste staartslag zijn vrijheid te herwinnen. Zelfs het kurk buigt nu. In een wolk van riekend gas, doe ik een laatste poging het pleit in mijn voordeel te beslissen en loop achteruit. Het publiek houdt zijn adem in, voor welke reden dan ook.

Ik heb nog geen droge rug gehad. Vanaf het moment dat ik mijn huis verliet met op mijn nek de visspullen. De kilometer lopen naar de plek blijkt toch iets teveel gevraagd voor iemand met mijn conditie. Nog een staartslag, het spatbord is bereikt. Ik besluit ter plekke dat ik morgen een nieuw voorwiel haal en de rest uit het water trek, dit is kut.