P'log: Oud maar niet dood...

Ik ken hem al een tijdje maar zo zag ik hem nog niet eerder. Diepe groeven in zijn gezicht, zijn rug gebogen, zijn ogen zonder vuur. Wat is er met hem gebeurd in hemelsnaam? Ik vroeg het hem. Hier het relaas dat ik mocht optekenen.

 

Vroeger werd hij jong genoemd: ‘jij bent nog jong, jij kan nog alle kanten op’, dat was de dooddoener die hij geregeld te horen kreeg wanneer hij iets van zijn minigriefjes probeerde te delen met een ouder maar vaak niet wijzer persoon. Het klopt wel. Als je jong bent dan kan je alle kanten op, zit iets tegen? Dan gooi je het over een andere boeg. Maar ook minigriefjes van adolescenten moeten serieus worden genomen. Een weegschaal voor pijn bestaat niet. En nu hikt hij tegen ouderdom aan en is hij zijn leven tot op heden aan het resumeren. Een aaneenschakeling van hoogtepunten slechts hier en daar onderbroken door een moment van diepe droefenis. Een gemiddelde waar ieder weldenkend mens zijn handen voor zou dichtknijpen. Zou je zeggen. 

Hij is stellig in zijn uitspraken. Als ik hem vraag waarom hij zo sip zit te wezen antwoordt hij gedecideerd: ‘hoogtepunten, dieptepunten, alles vervaagd, de lat moet hoger en hoger om het plezier, dat er ooit was, te evenaren, alles lijkt zo vlak’. ‘Maar waarom moet dat dan’, luidt mijn logische vervolgvraag… ‘Waar is dat allemaal voor nodig? Je hebt toch alles? Wat zit je nou te seiken man!?’ Zijn hoofd draait en even zie ik die felle twinkeling in zijn ogen die verraadden dat het vuur nog niet gedoofd is: ‘oud is niet dood’, over dit antwoord moet ik even nadenken. 

Er valt een stilte en ik denk na over wat hij net zei. De vier woorden van zojuist, echoën door mijn hoofd als een op hol geslagen stuiterbal in een tunnel. Langzaam dringt het tot mij door wat hij bedoelt. Oud is niet dood. Iedere dag dat je wakker wordt moet er eentje zijn waarvan je geniet, met teugen, volle teugen. Ouderdom is geen excuus om niet te leven, ook jong bejaarden heb nog dromen en al neemt de drive om die te verwezenlijken af, met het verstrijken van de jaren, toch is dat meteen het verschil tussen ‘oud’ en ‘dood’. De kracht van ouderen zit ‘m in karakter. Dat vertel ik hem. Hij gaat wat rechter zitten. ‘Karakter zeg je?’ 

Een half uur verstrijkt in zwijgen. We kijken elkaar niet aan maar peinzen. Wegen het gewicht van karakter en zetten dat af tegen jeugdig enthousiasme. Vrijwel tegelijkertijd zijn we er uit en kijken elkaar aan. Ik zie groeven, maar niet zo diep, de vastberaden trek om de kaaklijn vertelt mij dat ergens een besluit is genomen. Ik zie iemand die leeft en dat iedere dag met volle teugen zal blijven doen tot de dag van diepe droefenis. Ik zie karakter. Ik voel me meteen een heel stuk beter. 

‘Ik word oud, Abraham lonkt maar hij kan me de bout hachelen. Het veulen in mij is ontsnapt en heeft plaats gemaakt voor een oud paard, maar wel eentje met karakter. Genieten, iedere dag weer, hoe simpel kan een motto zijn? Ik trek aan het koordje en het licht in de badcel gaat uit. Mijn spiegelbeeld verdwijnt.’