Harder kan niet!

Maandag 3 november 2015 verdient een verslag op NatVlees. Vandaag ving ik een half uur tijd twee keer mijn PR, echt helemaal geweldig. En ook nog eens volslagen onverwacht. Lees even mee en deel mijn pret.

Ik ga baarzen. De omstandigheden zijn verre van optimaal, dat felle zonlicht is nu eenmaal niet iets waar baarzen van houden over het algemeen. Over het algemeen inderdaad, dus het moet wel kunnen, zij het met enige moeite. Ik start op een gracht, een half uur later sta ik in een vaart te meppen en weer een uur later besluit ik naar de havens te rijden. Daar is het wat dieper en wellicht kan ik in de schaduw van een boot nog wat weg priegelen… 

Ik priegel me suf, maar het levert niets op. Dan verschijnt er een grote harder aan de oppervlakte. En nog één. En nog 40! Het zijn er echt veel en ze doen raar. Ik zie echt heel vaak harders, meestal patrouilleren ze langs steenval en kades, of ze liggen algen te grazen aan palen en blokken steen. Maar nu doen ze vreemd. Ze zwemmen langzaam en bewegen hun koppen heen en weer, en ze happen. Ik probeer te ontwaren waar ne ze naar happen, ik zie niks. Misschien beestjes? Eén ding staat vast, ze zijn aan het azen. Ik trek mijn shadje eens langs de school, drie vissen schieten er direct op af, ik schrik er zowat van! Een meter voordat ze de shad bereiken, lijken ze te schrikken en verdwijnen razendsnel in de diepte. Dit herhaalt zich zo’n 5 keer, dan besluit iets geks te doen. 

Ik heb het gevoel dat mijn shad te groot is en dat ze de clip, die ik altijd gebruik, gewoon zien. De stinger heeft ook nog eens een chromen dreg, die is wel erg opvallend! Met een lusknoopje bevestig ik een 4-grams jigkopje aan de fluorcarbon en zoek mijn kleinste shadje. Bij de drie worpen die volgen komen de harders veel dichterbij, tot zo’n 10cm, maar bijten niet! Ik knip het toch al kleine shadje in tweeën en hang een zielig klein stukje rubberstaart aan de haak. En dan kan het feest beginnen! 

Het duurt nog 5 worpen, maar dan sta ik als uit het niets met een belachelijk kromme 5-grammer en een gierend molentje in mijn handen. De vis ramt zeker 40 meter lijn van mijn spoel, ik flip de pan uit! Wat zijn die vissen snel! Het duurt zeker 7 minuten voordat ik de vis mag zien. Na weer een paar minuten weet ik het net onder het zilveren lijf te duwen. Mijn eerste Nederlandse harder is een feit! Na het onthaken en meten leg ik de vis in het net om de camera op te stellen. Dom! Een harder kan springen. En weg is-ie!  

Ik besluit revanche te halen. De vissen zijn er nog steeds. Ook zoiets raars. Normaal zijn harders bij het minste geringste teken van onraad met de noorderzon vertrokken, nu niet. Na 10 minuten krijg ik een nog hardere aanbeet. Deze vis springt tot driemaal toe het water uit, maar dan ook echt hoog, ongelooflijk vet! Het lijkt wel of ik een tarpon sta te drillen, gruwelijk tof! Ook deze dril duurt lang, maar het loopt allemaal gesmeerd. De camera staat al helemaal gereed en na het onthaken maak ik direct wat foto’s. Het valt mij op dat de schubben van de harder niet echt vastzitten, ik doe niets raars, maar toch vallen er een paar van zijn flanken. Na even snel gemeten te hebben, de vis is groter dan de eerste, klats ik ‘m snel terug.

 

Eindelijk!!! 

Als ik alles weer op orde heb en het water afspeur naar nog meer potentiele hakenbijters, blijken ze nu wel het hazenpad gekozen te hebben. Maar het deert niet, ik heb mijn lol wel gehad! Als ik even later naar de volgende stek rij, besef ik me dat ik eigenlijk al 20 jaar een Hollandse harder probeer te vangen. Niet heel fanatiek, hooguit twee keer per jaar een paar uurtjes. Ik ben er vaak dichtbij geweest, maar nooit is het gelukt een harder te landen. En nu wel! En nog eens op kunstaas ook. Ik ben een blij vissertje!